سوره آل عمران – آیه 110 و 119

باشید بهترین امت (که) خارج شده‌اید برای مردم، امر می‌کنید به معروف و نهی می‌کنید از منکر و ایمان می‌آورید به الله و اگر ایمان آوردند اهل کتاب، قطعاً باشد بهترین برای آن‌ها، (بعضی) از آن‌ها مؤمنان هستند در حالی که بیش‌ترشان فاسقان هستند. (110) هرگز ضرر نمی‌رسانند شما را مگر آزارکی و اگر کارزار کنند شما را، روی می‌گردانند شما را به پشت، سپس یاری نمی‌شوند. (111) زده شده است بر آن‌ها (مهر) ذلت. هر جا که پیدا شوند مگر به ریسمانی از الله و ریسمانی از مردم و قرین شدند به غضبی از الله و زده شد بر آن‌ها (مهر) بدبختی. آن به این است که آن‌ها کفر می‌ورزیدند به نشانه‌های الله و به قتل می‌رسانند پیامبران را به نا حق. آن به (خاطر) آن‌چیزی است که عصیان کردند و تجاوز می‌نمودند. (112) نیستند یکسان از اهل کتاب، گروهی (که) گروهی ایستاده، پیروی می‌کنند آیات الله را در اوقات شب در حالی که آن‌ها سجده می‌کنند. (113) ایمان می‌آورند به الله و زمان بازپسین و امر می‌کنند به معروف و نهی می‌کنند از منکر و سرعت می‌جویند در خیرها و آن‌ها از صالحان هستند. (114) و آن‌چه انجام می‌دهند از خیر، پس هرگز ناسپاسی نبینند (نسبت به) آن و الله همیشه عالم به تقوا پیشگان است. (115) به یقین کسانی که کفر ورزیدند، هرگز بی‌نیاز نمی‌کند از آن‌ها اموالشان و نَه اولادشان از الله چیزی و آن‌ها هم‌نشینان آتش می‌باشند، آن‌ها در آن جاودان هستند. (116) مثال آن‌چه انفاق می‌کنند در این زندگی دنیا مانند مثال بادی است که در آن سوزی است، اصابت کند کشتزار گروهی (را که) ظلم کردند خودشان را، پس نابود سازد آن را در حالی که ظلم نمی‌کند آن‌ها را الله، ولیکن خودشان ظلم می‌کنند. (117) ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نگیرید مَحرم رازی از غیرتان. کوتاهی نمی‌کنند تباهی را، دوست دارند آن‌چه مشقت اندازد شما را. به تحقیق آشکار است بغض از دهان‌هایشان و آن‌چه مخفی می‌دارد سینه‌هایشان، بزرگ‌تر است. به تحقیق آشکار کردیم برای شما نشانه‌ها را اگر تعقل می‌کنید. (118) هان! شمایید که آن‌ها را دوست دارید در حالی که دوست نمی‌دارند شما را و ایمان می‌آورید به کتاب همه‌اش و هنگامی که ملاقات کنند شما را، گویند: «ایمان آوردیم.» و هنگامی که خلوت کنند به دندان گیرند بر شما سرانگشتان را از غیظ. بگو: «بمیرید به غیظتان.» به یقین الله همیشه عالم به درون سینه‌ها است. (119)

بهترین امتی که بر این مردم نمودار شده شما بوده‏اید که بنیکی و امیدوارید و از بدی باز میدارید و بخدا ایمان دارید. اگر اهل کتاب مؤمن میشدند برایشان نکو بود. بعضی از آنها مؤمنانند و بیشترشان، از دین برون ماند- گانند. (110) هرگز بشما زیان نزنند، مگر آزارکی، و اگر به جنگتان آیند، پشت بشما کنند و فیروز نشوند. (111) هر کجا باشند ذلت بر آنها مقرر است، مگر پیمانی از خدا و پیمانی از مردم داشته باشند. قرین خشم خدا شدند و مسکنت بر آنها مقرر شد، از آنرو که آیه‏های خدا را انکار میکردند و پیغمبران را بناحق میکشتند، از آنرو که نافرمانی و تعدی میکردند. (112) یکسان نیند، از اهل کتاب مردمی راستارند که در اثنای شب آیه‏های خدا را میخوانند و سجده میکنند، (113) بخدا و روز جزا ایمان دارند، به نیکی وا میدارند و از بدی باز میدارند و بخوبیها میشتابند، اینان از شایستگانند (114) که هر چه کار نیک کنند هرگز ناسپاسی نه بینند و خدا پرهیزگاران را میشناسد. (115) کسانیکه کافرند اموال و اولادشان در قبال خدا سودشان ندهد آنها اهل جهنمند، و خودشان، در آن جاودانند. (116) حکایت آنچه در زندگی این جهان خرج کنند همانند بادیست که در آن سرماییست و بگشت گروهی رسیده که به خویشتن ستم کرده‏اند و آنرا نابود کرده، خدا ستمشان نکرده بلکه بخودشان ستم میکنند (117) شما که ایمان دارید از غیر خودتان، همراز میگیرید، که در تباهی شما کوتاهی نکنند. و رنج بردن شما را دوست دارند، دشمنی از گفتارشان عیان است و آنچه در سینه‏هاشان نهان است بدتر است، ما این آیه‏ها را برای شما بیان کرده‏ایم اگر تعقل کنید. (118) شما کسان، آنها را دوست دارید و آنها شما را دوست ندارند. شما بهمه کتابها گرویده‏اید و آنها چون شما را بینند گویند: گرویده‏ایم و چون بخلوت شوند از خشم سر انگشتان گزند، بگو از خشم خویش بمیرید، که خدا از مکنونات سینه‏ها آگاه است. (119)

شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدیدار شده‏اید: به کار پسندیده فرمان می‏دهید، و از کار ناپسند بازمی‏دارید، و به خدا ایمان دارید. و اگر اهل کتاب ایمان آورده بودند قطعا برایشان بهتر بود برخی از آنان مؤمنند و [لی‏] بیشترشان نافرمانند. (110) جز آزاری [اندک‏] هرگز به شما زیانی نخواهند رسانید و اگر با شما بجنگند، به شما پشت نمایند، سپس یاری نیابند. (111) هر کجا یافته شوند، به خواری دچار شده‏اند- مگر آنکه به پناه امان خدا و زینهار مردم [روند]- و به خشمی از خدا گرفتار آمدند، و [مهر] بینوایی بر آنان زده شد. این بدان سبب بود که به آیات خدا کفر می‏ورزیدند و پیامبران را بناحق می‏کشتند. [و نیز] این [عقوبت‏] به سزای آن بود که نافرمانی کردند و از اندازه درمی‏گذرانیدند. (112) [ولی همه آنان‏] یکسان نیستند. از میان اهل کتاب، گروهی درستکردارند که آیات الهی را در دل شب می‏خوانند و سر به سجده می‏نهند. (113) به خدا و روز قیامت ایمان دارند و به کار پسندیده فرمان می‏دهند و از کار ناپسند بازمی‏دارند و در کارهای نیک شتاب می‏کنند، و آنان از شایستگانند. (114) و هر کار نیکی انجام دهند، هرگز درباره آن ناسپاسی نبینند، و خداوند به [حال‏] تقواپیشگان داناست. (115) کسانی که کفر ورزیدند، هرگز اموالشان و اولادشان چیزی [از عذاب خدا] را از آنان دفع نخواهد کرد، و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود. (116) مثل آنچه [آنان‏] در زندگی این دنیا [در راه دشمنی با پیامبر] خرج می‏کنند، همچون مثل بادی است که در آن، سرمای سختی است، که به کشتزار قومی که بر خود ستم نموده‏اند بوزد و آن را تباه سازد و خدا به آنان ستم نکرده، بلکه آنان خود بر خویشتن ستم کرده‏اند. (117) ای کسانی که ایمان آورده‏اید، از غیر خودتان، [دوست و] همراز مگیرید. [آنان‏] از هیچ نابکاری در حق شما کوتاهی نمی‏ورزند. آرزو دارند که در رنج بیفتید. دشمنی از لحن و سخنشان آشکار است و آنچه سینه‏هایشان نهان می‏دارد، بزرگتر است. در حقیقت، ما نشانه‏ها [ی دشمنی آنان‏] را برای شما بیان کردیم، اگر تعقل کنید. (118) هان، شما کسانی هستید که آنان را دوست دارید، و [حال آنکه‏] آنان شما را دوست ندارند، و شما به همه کتابها [ی خدا] ایمان دارید و چون با شما برخورد کنند می‏گویند: «ایمان آوردیم.» و چون [با هم‏] خلوت کنند، از شدت خشم بر شما، سر انگشتان خود را می‏گزند. بگو: «به خشم خود بمیرید» که خداوند به راز درون سینه‏ها داناست. (119)

شما (مسلمان‏ها) بهترین گروهی هستید که (از جانب خدا) بر مردم (جهان) پدیدار شده‏اید، به کار پسندیده امر می‏کنید و از کار زشت بازمی‏دارید و به خدا (در آنچه نازل کرده) ایمان می‏آورید. و اگر اهل کتاب نیز ایمان می‏آوردند البته برایشان بهتر بود برخی از آنها مؤمن‏اند و بیشترشان نافرمانند. (110) آنها (یهود و نصاری) به شما جز اندک آزاری هرگز زیان نمی‏رسانند، و اگر با شما بجنگند به شما پشت می‏کنند، آن گاه یاری نمی‏شوند. (111)
در هر جا یافت شوند (مهر) ذلت و خواری (از نظر اسلام) بر آنها زده شده، مگر آنکه به ریسمانی از جانب خدا (پذیرش اسلام) و یا ریسمانی از جانب مردم (قبول ذمیه از مسلمانان تمسک جویند)، و آنها به خشمی از خداوند بازگشته مستحق غضب او شده‏اند، و بر آنان (داغی از) فقر و بدبختی (اعتقادی و اخلاقی و عملی و اجتماعی) زده شده، این بدان سبب است که آنها همواره به آیات خدا کفر می‏ورزیدند و پیامبران خدا را به ناحق می‏کشتند، و آن به خاطر این است که گناه کرده و پیوسته تعدیی می‏نمودند. (112) همه آنها یکسان نیستند، از اهل کتاب گروهی درستکارند که آیات خدا را در اوقات شب می‏خوانند در حالی که (به خدا) خضوع کرده، سجده می‏نمایند. (113) به خدا و روز واپسین ایمان می‏آورند، و به کار پسندیده فرمان می‏دهند و از کار ناپسند بازمی‏دارند، و در کارهای خیر می‏شتابند، و آنها از شایستگانند. (114) و هر چه از کار خیر به جا آورند هرگز درباره آن بدون پاداش نمی‏مانند، و خداوند به (حال) پرهیزکاران داناست. (115) بی‏تردید کسانی که کفر ورزیدند هرگز اموال و اولاد آنها چیزی را از (عذاب) خدا از آنان دفع نخواهد کرد، و آنها اهل آتشند و در آنجا جاودانند. (116) مثل آنچه آنان در این زندگی دنیا (در راه دشمنی با اسلام یا به عنوان ریا، یا در هر کار خیری) انفاق می‏کنند مثل بادی است که در آن سرمایی سخت است که (به عنوان کیفر) به زراعت گروهی که بر خویشتن ستم کرده‏اند بوزد و آن را نابود سازد. و خدا به آنها ستم نکرده و لکن آنها به خویشتن ستم می‏کنند. (117) ای کسانی که ایمان آورده‏اید، از غیر خود برای خویش دوست محرم راز نگیرید، آنها از هیچ فسادی درباره شما کوتاهی نمی‏کنند، مشقت و رنج شما را دوست دارند، دشمنی از دهن‏هایشان (سخنانشان) پدیدار است، و آنچه سینه‏هایشان پنهان می‏دارد بزرگتر است. ما برای شما نشانه‏ها (ی حال آنها) را روشن کردیم اگر می‏اندیشید. (118) هان این شمایید که آنها را دوست دارید و آنها شما را دوست ندارند، با آنکه شما به همه کتاب‏ها (ی آسمانی حتی کتاب آنها) ایمان دارید (و آنها به کتاب شما ایمان ندارند)، و چون با شما ملاقات کنند گویند: ایمان آوردیم و هنگامی که با یکدیگر خلوت کنند از شدت خشم بر شما سر انگشتان خود را می‏گزند. بگو: از خشمتان بمیرید، به یقین خدا به آنچه در سینه‏هاست داناست. (119)