حدیث 774
774- 4-[1] وَ بِإسْنادِهِ عَنِ الْحُسَینِ بْنِ سَعیدٍ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیرٍ عَنِ ابْنِ أُذَینَةَ قالَ: ذَکَرَ أبومَرْیمَ الْأنْصاری أنَّ الْحَکَمَ بْنَ عُتَیبَةَ بالَ یوْماً وَ لَمْ یغْسِلْ ذَکَرَهُ مُتَعَمِّداً فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لِأبی‌عَبْدِاللهِ ع- فَقالَ بِئْسَ ما صَنَعَ عَلَیهِ أنْ یغْسِلَ ذَکَرَهُ وَ یعیدَ صَلاتَهُ وَ لا یعیدُ وُضوءَهُ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 48- 137، و الاستبصار 1- 53- 154.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از محمد بن ابی‌عمیر از عمر بن اذینه روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).
در این حدیث آمده است که ابومریم الانصاری که از اجلای ثقات ما است، یاد کرد که روزی حکم بن عتینه بول کرد و عامدانه آلتش را نشست. یعنی امکان این کار بود، اما انجام نداد. بعد ادامه می‌دهد که این مطلب را خدمت امام صادق علیه‌السلام عرض کردم. ایشان فرمودند که کار بدی است و باید آلتش را بشود و نمازش را اعاده کند، اما نیازی به اعاده وضو نیست.
این حدیث مطلب جدید دارد و آن این‌که حکم بن عتیبه، عامدانه خود را نشسته است، پس معلوم می‌شود که عمد و سهو، تأثیری در حکم ندارد.
مطلبی هم درباره حکم بن عتیبه عرض کنم. حکم بن عیینه که در بعضی جاها حکم بن عییبه آمده است، فردی اهل علم و در جست‌وجوی آن بوده است، اما با این حال، فرد خبیثی است. روایات متعددی در ذم او وجود دارد که در یکی از این روایات معتبر، امام صادق علیه‌السلام او را فرد دروغ‌گویی معرفی می‌کنند که به پدرشان، امام باقر علیه‌السلام، دروغ می‌بسته است.