حدیث 35197

35197- 9-[1] وَ عَنْهُ عَنْ أحْمَدَ بْنِ أبی‌عَبْدِاللهِ عَنْ أبیهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جابِرٍ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ ع فی الرَّجُلِ یقْتُلُ ابْنَهُ أوْ عَبْدَهُ قالَ لا یقْتَلُ بِهِ وَ لَکِنْ یضْرَبُ ضَرْباً شَدیداً وَ ینْفَی عَنْ مَسْقَطِ رَأْسِهِ.
وَ رَواهُ الصَّدوقُ بِإسْنادِهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ مِثْلَهُ[2].
——————————
[1]– التهذیب 10- 236- 939.
[2]– الفقیه 4- 120- 5246.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن احمد بن یحیی بن عمران که معتبر درجه یک است، از احمد بن محمد بن خالد البرقی از پدرش از احمد بن نضر از عمرو بن شمر از جابر بن یزید الجعفی روایت کرده است که این طریق حداقل به واسطه ضعف جدی عمرو بن شمر، معتبر نیست.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را به طریق خود در الفقیه به عمرو بن شمر الجعفی که معتبر درجه یک است، روایت کرده است که هر چند این طریق معتبر است، اما خود عمرو بن شمر بسیار ضعیف است.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام به واسطه عمرو بن شمر معتبر نیست و وضعیت عمرو بن شمر به گونه‌ای است که بعید می‌دانم کسی آن را معتبر بداند. می‌شود روی فرازهای آن صحبت کرد و برای عبارات آن قرینه‌هایی معتبر یا غیر معتبر پیدا کرد، اما بهتر است که وقت خودمان را صرف آن نکنیم.