سوره انعام – آیه 152
وَ لا تَقْرَبوا مالَ الْیَتیمِ إلاَّ بِالَّتی هی أحْسَنُ حَتَّی یَبْلُغَ أشُدَّهُ وَ أوْفوا الْکَیْلَ وَ الْمیزانَ بِالْقِسْطِ لا نُکَلِّفُ نَفْساً إلاَّ وُسْعَها وَ إذا قُلْتُمْ فَاعْدِلوا وَ لَوْ کانَ ذا قُرْبی وَ بِعَهْدِ اللّهِ أوْفوا ذلِکُمْ وَصّاکُمْ بِهِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرونَ (152)
و نزدیک نشوید مال یتیم را، مگر به آن‌چه آن نیکوترین است، تا بالغ شود شدیدترینش و وفا کنید پیمانه و میزان را با قسط، تکلیف نمیکنیم کسی را مگر (به اندازه) وسعش و هنگامی که سخن گویید، پس عدالت ورزید، حتی اگر باشند نزدیکان (شما) و به عهد الله وفا کنید، آن است شما را، وصیت کرد شما را به آن، باشد که شما متذکر شوید. (152)
بمال یتیم نزدیک مشوید جز بطریقی که نیکوتر است تا بقوت خویش رسد، پیمانه و وزن را بانصاف تمام دهید «ما هیچکس را، مگر باندازه توانش مکلف نمیکنیم» و چون سخن گویید دادگر باشید و گر چه [بر ضد] خویشاوند باشد و به پیمان خدا وفا کنید. این چیزهاست که بدان سفارشتان کرده شاید اندرز گیرید. (152)
و به مال یتیم- جز به نحوی [هر چه نیکوتر]- نزدیک مشوید، تا به حد رشد خود برسد. و پیمانه و ترازو را به عدالت، تمام بپیمایید. هیچ کس را جز به قدر توانش تکلیف نمیکنیم. و چون [به داوری یا شهادت] سخن گویید دادگری کنید، هر چند [درباره] خویشاوند [شما] باشد. و به پیمان خدا وفا کنید. اینهاست که [خدا] شما را به آن سفارش کرده است، باشد که پند گیرید. (152)
و به مال یتیم جز به شیوهای که بهتر است نزدیک نشوید تا به حد بلوغ (جسمی و روانی) خود برسد، و پیمانه و ترازو را عادلانه به تمام بدهید- ما هیچ کس را (در عقاید و اعمال) جز به اندازه توانش تکلیف نمیکنیم- و چون (به عنوان داوری یا گواهی یا افتاء یا غیره) سخن گویید عدالت ورزید هر چند (در مورد) خویشاوند باشد، و به پیمان خدا (در پذیرش اصول و فروع شریعت) به کمال وفا نمایید. اینهاست که خدا شما را بدان سفارش نموده شاید متذکیر شوید. (152)