حدیث 35184 و جمع‌بندی این باب (موقت)
35184- 4-[1] وَ بِإسْنادِهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ مُحَسِّنِ بْنِ أحْمَدَ عَنْ عیسَی الضَّعیفِ قالَ: قُلْتُ لِأبی‌عَبْدِاللهِ ع رَجُلٌ قَتَلَ رَجُلاً ما تَوْبَتُهُ قالَ یمَکِّنُ مِنْ نَفْسِهِ قُلْتُ یخافُ أنْ یقْتُلوهُ قالَ فَلْیعْطِهِمُ الدّیَةَ قُلْتُ یخافُ أنْ یعْلَموا بِذَلِکَ قالَ فَلْیتَزَوَّجْ إلَیهِمُ امْرَأةً قُلْتُ یخافُ أنْ تُطْلِعَهُمْ عَلَی ذَلِکَ قالَ فَلْینْظُرْ إلَی الدّیَةِ فَیجْعَلُها صُرَراً ثُمَّ لْینْظُرْ مَواقیتَ الصَّلاةِ فَلْیلْقِها فی دارِهِمْ.
أقولُ: وَ تَقَدَّمَ ما یدُلُّ عَلَی ذَلِکَ[2].
——————————
[1]– الفقیه 4- 95- 5162، أورده عن الکافی و التهذیب فی الحدیث 1 من الباب 10، و فی الحدیث 2 من الباب 10 من هذه الأبواب.
[2]– تقدم فی الأحادیث 1 و 2 و 5 من الباب 10 من هذه الأبواب.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به محمد بن ابی‌عمیر که معتبر درجه یک است، از حسین بن احمد المنقری که در این‌جا به اشتباه محسن بن احمد نوشته شده است، از عیسی الضعیف روایت کرده است که حسین بن احمد المنقری از ضعفا و نفر آخر مجهول است.
* * *
مجلسی اول: فی الصحیح و الشیخان فی الحسن کالصحیح (رو).
ما این حدیث را قبلا هم داشتیم. حدیث شماره 35079. حدیث معتبر نیست و اگر خواستید به شماره 35079 مراجعه کنید.
* جمع‌بندی این باب (موقت):
اگر کسی فردی را کشته بود که به هر علتی باید دیه می‌داد، اما ورثه او به غیر میل و رضایت از گرفتن آن ابا داشتند، دیه هم‌چنان بر گردن قاتل هست و باید به شکلی آن را به ورثه برساند.