حدیث ۷۹۰۷

(۷۹۰۷) الأمالی للطوسی (ص ۴۶): أخْبَرَنی أبوعَبْدِاللهِ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ قالَ أخْبَرَنی أبوالْقاسِمِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنی مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْیَریُّ عَنْ أبیهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ أبی‌عَبْدِاللهِ الْبَرْقیِّ عَنْ شَریفِ بْنِ سابِقٍ عَنْ أبی‌الْعَبّاسِ، الْفَضْلِ بْنِ عَبْدِالْمَلِکِ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ، جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ علیهماالسلام عَنْ آبائِهِ علیهم‌السلام قالَ: «قالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «أوَّلُ عُنْوانِ صَحیفَةِ الْمُؤْمِنِ بَعْدَ مَوْتِهِ، ما یَقولُ النّاسُ فیهِ. إنْ خَیْراً فَخَیْرٌ وَ إنْ شَرّاً فَشَرٌّ وَ أوَّلُ تُحْفَةِ الْمُؤْمِنِ أنْ یُغْفَرَ لَهُ وَ لِمَنْ تَبِعَ جَنازَتَهُ.» ثُمَّ قالَ: «یا فَضْلُ! لا یَأْتی الْمَسْجِدَ مِنْ کُلِّ قَبیلَةٍ إلّا وافِدُها وَ مِنْ کُلِّ أهْلِ بَیْتٍ إلّا نَجیبُها. یا فَضْلُ! إنَّهُ لا یَرْجِعُ صاحِبُ الْمَسْجِدِ بِأقَلَّ مِنْ إحْدَی ثَلاثٍ. إمّا دُعاءٍ یَدْعو بِهِ یُدْخِلُهُ اللهُ بِهِ الْجَنَّةَ وَ إمّا دُعاءٍ یَدْعو بِهِ لِیَصْرِفَ اللهُ بِهِ عَنْهُ بَلاءَ الدُّنْیا وَ إمّا أخٍ یَسْتَفیدُهُ فی اللهِ (عَزَّ وَ جَلَّ).»» قالَ: ثُمَّ قالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «ما اسْتَفادَ امْرُؤٌ مُسْلِمٌ فائِدَةً بَعْدَ فائِدَةِ الْإسْلامِ، مِثْلَ أخٍ یَسْتَفیدُهُ فی اللهِ (عَزَّ وَ جَلَّ).»» ثُمَّ قالَ: «یا فَضْلُ! لا تَزْهَدوا فی فُقَراءِ شیعَتِنا، فَإنَّ الْفَقیرَ مِنْهُمْ لَیَشْفَعُ یَوْمَ الْقیامَةِ فی مِثْلِ رَبیعَةَ وَ مُضَرَ.» ثُمَّ قالَ: «یا فَضْلُ! إنَّما سُمّیَ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً، لِأنَّهُ یُؤْمِنُ عَلَی اللهِ، فَیُجیزُ اللهُ أمانَهُ.» ثُمَّ قالَ: «أ ما سَمِعْتَ اللهَ (تَعالَی) یَقولُ فی أعْدائِکُمْ إذا رَأوْا شَفاعَةَ الرَّجُلِ مِنْکُمْ لِصَدیقِهِ یَوْمَ الْقیامَةِ: «فَما لَنا مِنْ شافِعینَ وَ لا صَدیقٍ حَمیمٍ».»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را از شیخ مفید از جعفر بن محمد بن قولویه از محمد بن عبدالله بن جعفر الحمیری از پدرش از احمد بن محمد بن خلد البرقی از پدرش از شریف بن سابق التفلیسی روایت کرده است که این فرد اخیر از ثقات درجه دو است. احمد البرقی هم از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین از ثقات درجه یک هستند.

ابوالعباس، فضل بن عبدالملک از ابوعبدالله، جعفربن محمد (امام صادق) علیهماالسلام از پدرانشان علیهم‌السلام روایت کردند: «رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «اولین عنوان صحیفه مؤمن بعد از مرگ، چیزی است که مردم درباره او قائل هستند. اگر خیراست، پس خیر است و اگر شر است، پس شر است و اولین تحفه مؤمن این که آمرزیده شود برای او و برای کسی که دنبال کند جنازه او را.» پس فرمودند: «ای فضل! نمی‌آید به مسجد از هر گروهی، مگر برگزیده آن (گروه) و از خانواده‌ای مگر نجیب آن (خانواده). ای فضل! همانا باز نمی‌گردد هم‌نشین مسجد به کم‌تر از یکی از سه چیز. یا دعایی که خوانده، به واسطه آن الله او را داخل بهشت کند و یا دعایی که بخواند آن را تا باز گرداند الله از او بلایی دنیایی را و یا برادری که فایده رساند او را درباره الله (عز و جل).» سپس (امام علیه‌السلام) فرمودند: «رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «استفاده نبرد فرد مسلمان، فائده‌ای بعد فائده اسلام، مانند برادری که فایده رساند او را درباره الله (عز و جل).»» سپس فرمودند: «ای فضل! کناره گیری نکنید درباره فقرای شیعیان ما، چرا که فقیر از آن‌ها شفاعت کند زمان قیامت در مانند (قبیله) ربیعه و مضر.» سپس فرمودند: «ای فضل! این است و جز این نیست که مؤمن، مؤمن نامیده شد، چرا که او امین شده است بر الله، پس اجازه داده است الله امان او را.» سپس فرمودند: «آیا نشنیده‌ای الله (تعالی) درباره دشمنان شما، هنگامی که دیدند شفاعت فردی از شما را برای دوستش زمان قیامت، می‌فرماید: «فَما لَنا مِنْ شافِعینَ وَ لا صَدیقٍ حَمیمٍ».»»