حدیث 35057
35057- 9-[1] وَ فی عُیونِ الْأخْبارِ بِأسانیدَ تَقَدَّمَتْ فی إسْباغِ الْوُضوءِ[2] عَنِ الرِّضا عَنْ آبائِهِ عَنْ عَلیِّ ع قالَ: وَرِثْتُ عَنْ رَسولِ اللهِ ص کِتابَینِ کِتابُ اللهِ وَ کِتابٌ[3] فی قِرابِ سَیفی قیلَ یا أمیرَالْمُؤْمِنینَ وَ ما الْکِتابُ الَّذی فی قِرابِ سَیفِکَ قالَ مَنْ قَتَلَ غَیرَ قاتِلِهِ أوْ ضَرَبَ غَیرَ ضارِبِهِ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللهِ.
——————————
[1]– عیون أخبار الرضا (علیه‌السلام) 2- 40- 122.
[2]– تقدم فی الحدیث 4 من الباب 54 من أبواب الوضوء.
[3]– فی المصدر- و کتابی.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث به چند طریق روایت کرده است.
1. از محمد بن علی الشاه المروزی از محمد بن عبدالله النیسابوری از عبیدالله بن احمد بن عامر الطائی عن پدرش
2. از محمد بن علی بن الحسین از احمد بن إبراهیم بن بکر الخوزی از ابراهیم بن هارون بن محمد الخوزی از جعفر بن محمد بن زیاد الفقیه از احمد بن عبدالله الهروی
3. از حسین بن محمد العدل از علی بن محمد بن مهرویه القزوینی از داود بن سلیمان الفراء
که طریق اول، حداقل به واسطه عبیدالله بن احمد بن عامر الطائی و طریق دوم به واسطه سه نفر آخر سند، معتبر نیست، اما در طریق سوم، نفر اول از ثقات درجه یک و دو نفر بعدی از ثقات درجه دو هستند.
1. این حدیث هم مشابه احادیث قبل است، با این تفاوت که معلوم می‌شود امیر مؤمنان علیه‌السلام هم به سیره رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله عمل می‌کردند.
2. این نکته را هم اضافه کنم که از بعضی اساتیدم می‌شنیدم که حضرت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله و امیر مؤمنان علیه‌السلام در جنگ‌ها، تا کسی متعرض ایشان نمی‌شد، با او درگیر نمی‌شدند. به عبارت دیگر، ایشان سراغ کسی نمی‌رفتند، بلکه اگر کسی سراغ ایشان می‌آمد، با او درگیر می‌شدند و تا زمانی که لزومی نداشت، او را نمی‌کشتند. شاید فرمایشات این بزرگواران از همین دست روایات گرفته شده است یا شاید مستند دیگری داشته باشد.