حدیث 772
772- 2-[1] وَ عَنْهُ عَنْ أحْمَدَ عَنِ ابْنِ فَضّالٍ عَنِ ابْنِ بُکَیرٍ عَنْ بَعْضِ أصْحابِنا عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع فی الرَّجُلِ یبولُ وَ ینْسَی أنْ یغْسِلَ ذَکَرَهُ حَتَّی یتَوَضَّأ وَ یصَلّی قالَ یغْسِلُ ذَکَرَهُ وَ یعیدُ الصَّلاةَ وَ لا یعیدُ الْوُضوءَ.
——————————
[1]– الکافی 3- 18- 16
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از احمد بن محمد بن عیسی الاشعری از حسن بن علی بن فضال از عبدالله بن بکیر از بعض اصحابنا روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر نفر آخر که ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابن بکیر، توثیق درجه دو می‌شود.
* * *
علامه مجلسی: مرسل (مر).
در این حدیث که شباهت‌هایی هم با حدیث قبل دارد، درباره فردی که بول می‌کند، اما فراموش می‌کند که آلتش را بشوید و ضو می‌گیرد و نماز می‌خواند، فرموده‌اند که آلتش را بشوید و نمازش را اعاده کند، اما اعاده وضو لازم نیست. در بحث ما که وضو است، مطلب این حدیث، همان مطلب حدیث قبل است، بااندکی تفاوت، از جمله این‌که تصریح و تأکیدی که سؤال کننده بر صلاتی بودن وضو دارد، این‌جا نیست. این‌جا ممکن است طرف بلند شده و استحبابا وضو گرفته و بعدش هم نماز خوانده است. پس هر چند رنگ و بوی صلاتی بودن در این حدیث هست، اما کم‌تر از حدیث قبل است.
در مورد نماز که البته بحث ما نیست و قرار هم نیست به آن وارد شویم، فقط به همین مورد بسنده می‌کنم که باید دید این امر امام علیه‌السلام، جنبه تنزیهی و استحبابی دارد، یا از باب وجوب است که إن شاء الله روزی به آن خواهیم پرداخت.