حدیث 35193

35193- 5-[1] وَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أصْحابِنا عَنْ سَهْلِ بْنِ زیادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنِ ابْنِ رِئابٍ عَنْ أبی‌عُبَیْدَةَ قالَ: سَألْتُ أباجَعْفَرٍ ع عَنْ رَجُلٍ قَتَلَ أُمَّهُ قالَ یقْتَلُ بِها صاغِراً وَ لا أظُنُّ قَتْلَهُ بِها[2] کَفّارَةً لَهُ وَ لا یرِثُها.
وَ رَواهُ الصَّدوقُ بِإسْنادِهِ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ[3]
وَ بِإسْنادِهِ عَنْ عَلیِّ بْنِ رِئابٍ مِثْلَهُ[4].
——————————
[1]– الکافی 7- 298- 2، التهذیب 10- 237- 944.
[2]– لیس فی المصدر.
[3]– الفقیه 4- 109- 5211.
[4]– الفقیه 4- 120- 5247.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از سهل بن زیاد از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از ابوعبیده الحذاء روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر سهل بن زیاد که بسیار ضعیف است.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را به چند طریق روایت کرده است.
1. به خود در الفقیه به حسن بن محبوب به باقی سند
2. به طریق خود در الفقیه به علی بن رئاب به باقی سند
 که هر دو طریق معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه هم شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسن بن محبوب که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرد هاست که این طریق هم معتبر درجه یک است.
* * *
علامه مجلسی: ضعیف علی المشهور (مر).

در این حدیث می‌گوید که اگر فردی، مادرش را کشت، به خفت و خواری کشته می‌شود و اضافه می‌شود که تازه این کشته شدن هم، کفاره کشتن مادر نیست. در ضمن از او هم ارث نمی‌برد.
خوب عنایت بفرمایید که این‌جا صحبت از «أم» است و مطابق آن‌چه گفته شد، بر خلاف لفظ مذکر که می‌تواند هم برای مذکر باشد و هم مؤنث، لفط مؤنث، فقط برای مؤنث است. پس این حکم فقط برای مادر است.