سوره بقره – آیه 233
وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ لِمَنْ أرادَ أنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ وَ عَلَی الْمَوْلودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ کِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْروفِ لا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إلاَّ وُسْعَها لا تُضارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها وَ لا مَوْلودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَ عَلَی الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ فَإنْ أرادا فِصالاً عَنْ تَراضٍ مِنْهُما وَ تَشاوُرٍ فَلا جُناحَ عَلَیْهِما وَ إنْ أرَدْتُمْ أنْ تَسْتَرْضِعوا أوْلادَکُمْ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ إذا سَلَّمْتُمْ ما آتَیْتُمْ بِالْمَعْروفِ وَ اتَّقوا اللّهَ وَ اعْلَموا أنَّ اللّهَ بِما تَعْمَلونَ بَصیرٌ (233)
و مادران شیر دهند فرزندانشان را دو سال کامل برای کسی که می‌خواهد تمام کند شیردهی را و بر فرزند است بر او (یعنی پدر) روزی آنها و پوشاکشان به شایستگی. مکلف نمی‌شود کسی مگر (به) وسعش. زیان نمی‌بیند مادری به واسطه فرزندش و نه صاحب فرزندی به واسطه فرزندش و بر وارث است مانند آن. پس اگر خواستند جدا کردن از شیر را از (روی) رضایت از آن دو و مشورت، پس نیست گناهی بر آن دو و اگر خواستید که طلب شیردهی کنید (از دایه‌ای) فرزندانتان را، پس نیست گناهی بر شما هنگامی که تسلیم کنید آنچه را بپردازید به شایستگی و تقوا پیشه کنید الله را و بدانید که الله به آنچه عمل می‌کنید، همیشه بینا است. (233)
مادران، فرزندان خویش را دو سال تمام شیر دهند برای آنکه خواهد شیر دادن را کامل کند. صاحب فرزند خوراک و پوشاک آنها را بشایستگی عهدهدار است. هیچکس بیش از توانش مکلف نشود، هیچ مادری بسبب مولود خویش زیان نبیند و نه صاحب فرزند بسبب فرزند خویش. وارث نیز مانند این را بر عهده دارد اگر پدر و مادر برضایت و مشورت هم، از شیر گرفتن خواهند، گناهی بر آنها نیست. و اگر خواستید برای فرزندان خود دایه گیرید، اگر مزدی را که در نظر گرفتهاید بشایستگی بدهید، گناهی بر شما نیست. از خدا بترسید و بدانید که خدا بینای اعمال شماست. (233)
و مادران [باید] فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند. [این حکم] برای کسی است که بخواهد دوران شیرخوارگی را تکمیل کند. و خوراک و پوشاک آنان [مادران]، به طور شایسته، بر عهده پدر است. هیچ کس جز به قدر وسعش مکلف نمی‌شود. هیچ مادری نباید به سبب فرزندش زیان ببیند، و هیچ پدری [نیز] نباید به خاطر فرزندش [ضرر ببیند]. و مانند همین [احکام] بر عهده وارث [نیز] هست. پس اگر [پدر و مادر] بخواهند با رضایت و صوابدید یکدیگر، کودک را [زودتر] از شیر بازگیرند، گناهی بر آن دو نیست. و اگر خواستید برای فرزندان خود دایه بگیرید، بر شما گناهی نیست، به شرط آنکه چیزی را که پرداخت آن را به عهده گرفتهاید، به طور شایسته بپردازید. و از خدا پروا کنید و بدانید که خداوند به آنچه انجام میدهید بیناست. (233)
و مادران باید فرزندان خود را دو سال کامل شیر دهند این (دستور) برای کسی است که می‌خواهد دوران شیرخوارگی (طفل) را تکمیل کند، و روزی و لباس آنها به نحو متعارف بر عهده کسی است که طفل از آن اوست (پدر) هیچ کس جز به مقدار توانش مکلیف نمی‌شود، نباید مادری به خاطر فرزندش به زیان افتد و نه صاحب فرزندی برای فرزندش (نه به مادر تحمیل شود که مجیانا شیر دهد و نه به پدر که هزینه بیشتر بپردازد) و نباید مادر و پدر (به خاطر اختلافات خود) به فرزند خود ضرر و آسیب برسانند. و مانند این تکلیف بر عهده وارث (پدر) نیز میباشد (که اگر پدر بمیرد و ترکه به همان طفل رسد، نفقه مادر با شرایط فوق از آن مال ادا میشود)، حال اگر پدر و مادر بخواهند روی توافق و مشورتشان (فرزند را قبل از موعد مقرر) از شیر بگیرند بر آنها گناهی نیست. و اگر بخواهید برای شیر دادن اولادتان دایه طلبید بر شما گناهی نیست در صورتی که آنچه را که باید بدهید به نیکی و معروف بپردازید. و از خدا پروا کنید و بدانید خدا به آنچه می‌کنید بیناست. (233)