حدیث 664
664- 14-[1] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بِإسْنادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أحْمَدَ بْنِ یحْیی عَنِ الْعَبّاسِ عَنْ أبی‌شُعَیبٍ عَنْ عِمْرانَ بْنِ حُمْرانَ أنَّهُ سَمِعَ عَبْداً صالِحاً ع یقولُ مَنْ نامَ وَ هُوَ جالِسٌ لا یتَعَمَّدُ النَّوْمَ فَلا وُضوءَ عَلَیهِ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 7- 6.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن احمد بن یحیی بن عمران که معتبر درجه یک است، از عباس بن معروف از ابوشعیب، صالح بن خالد از عمران بن حمران روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر دو نفر. یکی محمد بن احمد بن یحیی که ثقه مشروط است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و دیگری عمران بن حمران که از ثقات درجه دو است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول (مل).
این حدیث، ظاهرا مطلب جدیدی را می‌گوید و آن عمد و قصد خواب است و این‌که اگر عمد و قصد خواب نباشد، وضو باطل نمی‌شود. بعضی بزرگان مانند خود شیخ حر عاملی این عمد را حمل بر عدم غلبه کرده‌اند که به نظر من خیلی جالب نیست، اما شاید روایت بعدی این حدیث معتبر درجه دو را قابل فهم کند. توقف در حدیث هم به خاطر وضعیت سند و متن، خالی از وجه نیست.