سوره نساء – آیه 92 و 93

و نیست بر مؤمن که بکشد مؤمنی را مگر به خطا و کسی که بکشد مؤمنی را به خطا، پس آزاد کردن برده‌ای مؤمن است و دیه‌ای تسلیم شده به سوی خاندانش، مگر آن‌که تصدق دهند و پس اگر باشد از قومی که دشمنی است برای شما، در حالی که او مؤمن است، پس آزادکردن برده‌ای مؤمن و اگر باشد از گروهی که بین شما و بین آن‌ها عهد محکمی است، پس دیه‌ای است تسلیم شده به سوی خاندانش و آزاد کردم برده‌ای مؤمن، پس کسی که اصلا نیافت، پس روزه گرفتن دو ماه پی در پی، توبه‌ای است از (جانب) الله و باشد الله همیشه عالم همیشه با حکمت. (92) و کسی که بکشد مؤمنی را از روی عمد، پس مجازات او جهنم است، جاودانه در آن و غضب الله بر او است و لعنت کرد او را و مهیا کند برای او عذابی بسیار بزرگ. (93)

هیچ مؤمنی را نزد که جز بخطا مؤمنی را بکشد و هر که مؤمنی را بخطا بکشد، آزاد کردن بنده مؤمنی باید و خونبهایی که بکسان او تسلیم شود. مگر آنکه ببخشند. اگر [مقتول‏] از گروه دشمن شماست و او مؤمن است آزاد کردن بنده مؤمنی [بس‏] و اگر از گروهیست که میان شما و آنها پیمانی هست خونبهایی باید که بکسان او تسلیم شود و آزاد کردن بنده مؤمنی، و هر که نیابد روزه دو ماه پیاپی باید. این بخشایشی است از جانب خدا که خدا دانا است و فرزانه. (92) و هر که مؤمنی را بعمد بکشد سزای او جهنم است که جاودانه در آن باشد و خدا بر او غضب آرد و لعنتش کند و عذابی بزرگ برای او مهیا دارد. (93)

و هیچ مؤمنی را نسزد که مؤمنی را- جز به اشتباه- بکشد. و هر کس مؤمنی را به اشتباه کشت، باید بنده مؤمنی را آزاد و به خانواده او خونبها پرداخت کند مگر اینکه آنان گذشت کنند. و اگر [مقتول‏] از گروهی است که دشمنان شمایند و [خود] وی مؤمن است، [قاتل‏] باید بنده مؤمنی را آزاد کند [و پرداخت خونبها لازم نیست‏]. و اگر [مقتول‏] از گروهی است که میان شما و میان آنان پیمانی است، باید به خانواده وی خونبها پرداخت نماید و بنده مؤمنی را آزاد کند. و هر کس [بنده‏] نیافت، باید دو ماه پیاپی- به عنوان توبه‏ای از جانب خدا- روزه بدارد، و خدا همواره دانای سنجیده‏کار است. (92) و هر کس عمدا مؤمنی را بکشد، کیفرش دوزخ است که در آن ماندگار خواهد بود و خدا بر او خشم می‏گیرد و لعنتش می‏کند و عذابی بزرگ برایش آماده ساخته است. (93)

و هیچ مؤمنی را نسزد و عقلا و شرعا روا نباشد که مؤمنی را بکشد مگر آنکه از روی اشتباه و خطا (خطای محض یا شبیه عمد) باشد. و هر کس مؤمنی را به خطا کشت بر اوست آزاد کردن برده‏ای مؤمن (به عنوان کفاره قتل) و خونبهایی که باید تسلیم خویشان مقتول شود، مگر آنکه آنها ببخشند. و اگر مقتول از گروهی باشد که دشمن شمایند و خود او مؤمن است پس واجب است آزاد کردن برده‏ای مؤمن (به عنوان کفاره، و خونبها ندارد). و اگر از گروهی باشد که میان شما و آنان پیمانی (پیمان صلح یا ذمیه) برقرار است باید خونبهای او تسلیم خویشانش شود و برده‏ای مؤمن آزاد نماید، و کسی که (برده) نیابد باید دو ماه پیاپی روزه بگیرد. توبه‏ای است از جانب خداوند، و خداوند همواره دانا و حکیم است. (92) و هر کس مؤمنی را به عمد بکشد (و آن را حلال شمرد)، کیفر او جهنم است که جاودانه در آن باشد، و خداوند بر او خشم گیرد و او را از رحمت خود دور سازد و برای او عذابی بزرگ فراهم نماید. (93)