حدیث 35190

35190- 2-[1] وَ عَنْ عَلیٍّ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یقْتُلُ ابْنَهُ أ یقْتَلُ بِهِ قالَ لا.
وَ رَواهُ الشَّیْخُ بِإسْنادِهِ عَنْ عَلیِّ بْنِ إبْراهیمَ[2]
وَ الَّذی قَبْلَهُ بِإسْنادِهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ مِثْلَهُ.
——————————
[1]– الکافی 7- 298- 4.
[2]– التهذیب 10- 237- 943.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از محمد بن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله بن علی الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به علی بن ابراهیم القمی که معتبر درجه یک است، به باقی سند الکافی روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن (مر).

در این روایت هم با همان مسائل روایت قبلی مواجه هستیم. می‌گوید اگر رجلی، ابنش را کشت، به واسطه آن کشته نمی‌شود. یعنی اگر رجل را که لفظ مذکر است، به مرد و مذکر معنا می‌کنیم، باید ابن را هم که لفظ مذکر است، به پسر و مذکر معنا کنیم و بگوییم که این حدث، فقط در بیان حکم پدر و پسر است. اما اگر ابن را فارغ از جنسیت معنا می‌کنیم، باید رجل را هم فارغ از جنسیت معنا کنیم و بگوییم اگر فردی فرزندش را کشت، از قصاص معاف است.
سایر موارد هم، تکرار مسائل حدیث قبل است که نیازی به تکرار آن نیست.