حدیث 652

652- 2-[1] وَ عَنِ الْمُفیدِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ قولَوَیهِ عَنْ أبیهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِاللهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ الْمُغیرَةِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِاللهِ [2] قالا سَألْنا الرِّضا ع عَنِ الرَّجُلِ ینامُ عَلَی دابَّتِهِ فَقالَ إذا ذَهَبَ النَّوْمُ بِالْعَقْلِ فَلْیعِدِ الْوُضوءَ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 6- 4 و الاستبصار 1- 79- 245.
[2]– فی المصدر- عبیدالله.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را از شیخ مفید از جعفر بن محمد بن قولویه از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از احمد بن محمد بن عیسی الاشعری از عبدالله بن مغیره و محمد بن عبدالله الاشعری روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر محمد بن عبدالله الاشعری که هم عرض عبدالله بن مفیره، از ثقات درجه دو است
* * *
علامه مجلسی: صحیح علی الظاهر (مل).

راوی از خواب بر روی چهارپا سؤال می‌کند. شاید از این جهت این سؤال را پرسیده که فرد خواب اگر از چهارپا سقوط نکند، یعنی هنوز می‌توان تعادل خود را حفظ کند و این به معنای مرتبه‌ای از هوشیاری است. یعنی هنوز مغز به خواب نرفته است. علی ای حال! جواب امام علیه‌السلام همان است که پیش از این هم بارها دیدیم که خوای چشم و گوش، ناقض وضو نیست، بلکه مرتبه‌ای بالاتر از آن وضو را نقض می‌کند. به هر حال! مطلب جدیدی درباره این روایت ندارم و سخن همان است که پیش از این گفته شد، یعنی خوابی که بیش از حد عمیق است، مبطل وضو است.