سوره ابراهیم – آیه 8 و 9
وَ قالَ موسی إنْ تَکْفُروا أنْتُمْ وَ مَنْ فی الْأرْضِ جَمیعاً فَإنَّ اللّهَ لَغَنیٌّ حَمیدٌ (8) أ لَمْ یَأْتِکُمْ نَبَؤُا الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ قَوْمِ نوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمودَ وَ الَّذینَ مِنْ بَعْدِهِمْ لا یَعْلَمُهُمْ إلاَّ اللّهُ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّناتِ فَرَدّوا أیْدیَهُمْ فی أفْواهِهِمْ وَ قالوا إنّا کَفَرْنا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَ إنّا لَفی شَکٍّ مِمّا تَدْعونَنا إلَیْهِ مُریبٍ (9)
و گفت موسی: «اگر کفر ورزید شما و هر کس در زمین است همگی، پس به یقین الله قطعاً نیاز همیشه ستوده است.» (8) آیا نیامد شما را خبر کسانی که از قلبتان؟ قوم نوح و عاد و ثمود و کسانی از بعد آنها؟ نمی‌داند آنها را مگر الله، آوردند شما را رسولانتان دلایل آشکار، پس رد کردند دستانشان را در دهانهایشان و گفتند: «به یقین ما کفر ورزیدیم به آنچه فرستاده شده‌اید شما به آن و به یقین ما قطعاً در شک هستیم از آنچه دعوت می‌کنید ما را به سوی آن، شک دار.» (9)
و موسی گفت: اگر شما و هر که در زمین هست همگی کافر شوید خدا بینیاز و ستوده است (8) مگر خبر کسانی که پیش از شما بودهاند، قوم نوح و عاد و ثمود، و کسانی که پس از آنها بودهاند، که جز خدا نداندشان، بشما نرسیده که پیمبرانشان با دلیلها سویشان آمدند و دستهایشان را [از حیرت] بدهانهایشان بردند و گفتند: ما آیینی را که بابلاغ آن فرستادهاندتان منکریم و در باره چیزی که ما را بدان میخوانید بسختی بشک اندریم (9)
و موسی گفت: «اگر شما و هر که در روی زمین است همگی کافر شوید، بیگمان، خدا بینیاز ستوده [صفات] است.» (8) آیا خبر کسانی که پیش از شما بودند: قوم نوح و عاد و ثمود، و آنان که بعد از ایشان بودند [و] کسی جز خدا از آنان آگاهی ندارد، به شما نرسیده است؟ فرستادگانشان دلایل آشکار برایشان آوردند، ولی آنان دستهایشان را [به نشانه اعتراض] بر دهانهایشان نهادند و گفتند: «ما به آنچه شما بدان مأموریت دارید کافریم، و از آنچه ما را بدان میخوانید سخت در شکیم.» (9)
و موسی (به قوم خود) گفت: اگر شما و همه کسانی که در روی زمیناند به خدا کافر شوید یا نعمتهایش را کفران کنید (ضرری به او نمیزنید) که همانا خداوند بینیاز و ستایشگر و ستوده صفات و افعال است (که فرشتگان و مؤمنان او را به زبان قال، و کمال مخلوقاتش او را به زبان حال میستایند). (8) آیا خبر کسانی که پیش از شما بودند مانند قوم نوح و عاد و ثمود و آنان که بعد از آنها بودند که (شمار و احوال) آنها را جز خدا کسی نمی‌داند، به شما نرسیده است؟! که فرستادگانشان دلایل روشن (توحید و نبوت خویش را) بر آنان آوردند، پس دستهای رسولان را به دهانشان بازگرداندند (که ساکت باشید یا دستهای خود را بر دهانهای خود نهادند که خاموش شوید و یا دستها را در دهانها کرده از خشم فشردند) و گفتند: ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‌اید کافریم و حتما از آنچه به سوی آن میخوانید (توحید و بطلان شرکا) در شکیی تردیدزا و ابهامآوریم (دین و کتابتان را منکریم و بیینه توحیدتان را نارسا میدانیم). (9)