حدیث 2125
(2125) الفقیه (ح 5517)، الکافی (ح 13324) و التهذیب (ج 9، ح 737): رَوَی مَنْصورُ بْنُ حازِمٍ عَنْ هِشامٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «انْقِطاعُ یُتْمِ الْیَتیمِ، الِاحْتِلامُ وَ هُوَ أشُدُّهُ وَ إنِ احْتَلَمَ وَ لَمْ یُؤْنَسْ مِنْهُ رُشْدُهُ وَ کانَ سَفیهاً أوْ ضَعیفاً، فَلْیُمْسِکْ عَنْهُ وَلیُّهُ مالَهُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به منصور بن حازم که معتبر مشروط است، از هشام بن سالم روایت کرده است که این دو هم از ثقات درجه یک هستند.
ثقةالاسلام الکلینی نیز شبیه این حدیث را محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از محمد بن عیسی بن عبید از منصور بن حازم به باقی سند روایت کرده است که ابن عبید از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به احمد بن محمد بن عیسی الاشعری که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح علی الظاهر.
* * *
مجلسی اول: فی الحسن کالصحیح و عده العلامة صحیحا و رواه الشیخان فی الصحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «قطع شدن یتیمی یتیم، محتلم شدن است و همان نیرومندی او است و چنان‌چه محتلم شد، اما نیرومندی همراه او نشد، و سفیه بود یا ضعیف، پس ولیش مالش را از او نگه دارد.»