حدیث 939
(939 و 1836) الکافی (ح 6911): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ قالَ: «کَتَبْتُ إلَی أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام بِمَسائِلَ بَعْضُها مَعَ ابْنِ بُکَیْرٍ وَ بَعْضُها مَعَ أبی‌الْعَبّاسِ، فَجاءَ الْجَوابُ بِإمْلائِهِ: «سَألْتَ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إلَیْهِ سَبیلاً»، یَعْنی بِهِ الْحَجَ وَ الْعُمْرَةَ جَمیعاً، لِأنَّهُما مَفْروضانِ» …»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم از پدرش از ابن ابی‌عمیر از عمر بن اذینه روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
عمر بن اذینه روایت کرد: «به ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام به مسأله‌هایی نامه نوشتم، بعض آن با ابن بکیر بود و بعضی با ابوالعباس. پس جواب به املای ایشان آمد: «از کلام الله عز و جل: «وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إلَیْهِ سَبیلاً» سؤال کردی، یعنی حج و عمره همه‌اش، چرا که آن دو واجب هستند» و …».