حدیث ۷۵۰۰
(۷۵۰۰) التوحید (ص ۳۵۲): حَدَّثَنا أبی رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا سَعْدُ بْنُ عَبْدِاللهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ هِشامِ بْنِ سالِمٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «ما کَلَّفَ اللهُ الْعِبادَ کُلْفَةَ فِعْلٍ وَ لا نَهاهُمْ عَنْ شَیْءٍ حَتَّی جَعَلَ لَهُمُ الِاسْتِطاعَةَ. ثُمَّ أمَرَهُمْ وَ نَهاهُمْ. فَلا یَکونُ الْعَبْدُ آخِذاً وَ لا تارِکاً إلّا بِاسْتِطاعَةٍ مُتَقَدِّمَةٍ قَبْلَ الْأمْرِ وَ النَّهْیِ وَ قَبْلَ الْأخْذِ وَ التَّرْکِ وَ قَبْلَ الْقَبْضِ وَ الْبَسْطِ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از ابن عیسی الاشعری از حسین بن سعید الاهوازی از ابن ابی‌عمیر از هشام بن سالم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «مکلف نکرده است الله بندگان را سختی کاری و نهی ننموده آن‌ها را تا قرار داده برای آن‌ها استطاعت. سپس امر کرد آن‌ها را و نهی نمودشان. پس بنده گیرنده نباشد و نه ترک کننده، مگر به استطاعت متقدم قبل امر و نهی و قبل گرفتن و ترک کردن و قبل قبض و بسط.»
