حدیث ۱۳۰۱۴
(۱۳۰۱۴ – المستدرک) التوحید (ص ۳۵۰): حَدَّثَنا أبی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا سَعْدُ بْنُ عَبْدِاللهِ عَنْ یَعْقوبَ بْنِ یَزیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَمَّنْ رَواهُ مِنْ أصْحابِنا عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَمِعْتُهُ یَقولُ: «لا یَکونُ الْعَبْدُ فاعِلاً إلّا وَ هُوَ مُسْتَطیعٌ وَ قَدْ یَکونُ مُسْتَطیعاً غَیْرَ فاعِلٍ وَ لا یَکونُ فاعِلاً أبَداً حَتَّی یَکونَ مَعَهُ الِاسْتِطاعَةُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از یعقوب بن یزید از ابن ابی‌عمیر از من رواه من اصحابنا روایت کرده است، که این فرد اخیر، ابتداء مجهول هستند، اما به واسطه احمد بن محمد بن ابی‌نصر، توثیق درجه دو می‌شوند و سایرین از ثقات درجه یک هستند.
محمد بن ابی‌عمیر از کسی از اصحابمان که روایت کرد او را از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «شنیدم ایشان می‌فرمودند: «بنده انجام‌دهنده نباشد، مگر آن‌که او مستطیع باشد و چه بسا مستطیع غیر انجام‌دهنده و انجام‌دهنده‌ای هرگز نباشد، تا استطاعت همراه او باشد.»»
