حدیث ۱۲۵۱

(۱۲۵۱) الکافی (ح ۱۰۵۷۵) و التهذیب (ج ۸، ح ۳۵۶): مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنِ ابْنِ سِنانٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی رَجُلٍ ماتَ وَ تَرَکَ امْرَأةً وَ مَعَها مِنْهُ وَلَدٌ، فَألْقَتْهُ عَلَی خادِمٍ لَها، فَأرْضَعَتْهُ، ثُمَّ جاءَتْ تَطْلُبُ رَضاعَ الْغُلامِ مِنَ الْوَصیِّ. فَقالَ: «لَها أجْرُ مِثْلِها وَ لَیْسَ لِلْوَصیِّ أنْ یُخْرِجَهُ مِنْ حَجْرِها حَتَّی یُدْرِکَ وَ یَدْفَعَ إلَیْهِ مالَهُ.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن یحیی العطار از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از عبدالله بن سنان روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حسن بن محبوب از ابن ابی‌عمیر از بعض اصحابه از زراره بن اعین روایت کرده است که بعض اصحابه، ابتداء مجهول است، اما به واسطه ابن ابی‌عمیر، توثیق درجه دو می‌شود و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

(عبدالله بن) سنان از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره مردی که فوت شده و همسری را ترک کرده که از او فرزندی دارد، پس آن زن او را به خادمش واگذارد که شیرش دهد، سپس بیاید و طلب (حق) شیردهی فرزند را از وصی کند (روایت کرد که) فرمودند: «برای آن زن اجری مانند او است و بر وصی نیست که او را از دامان آن زن خارج کند تا درک کند و مالش به او برگردانده شود.»