حدیث ۱۲۴۸
(۱۲۴۸) الکافی (ح ۱۰۸۲۰) و الفقیه (ح ۴۷۷۸): عَلیٌّ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «الْحُبْلَی الْمُطَلَّقَةُ یُنْفَقُ عَلَیْها حَتَّی تَضَعَ حَمْلَها وَ هیَ أحَقُّ بِوَلَدِها إنْ تُرْضِعْهُ بِما تَقْبَلُهُ امْرَأةٌ أُخْرَی. إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقولُ: «لا تُضارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها وَ لا مَوْلودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَ عَلَی الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ»». قالَ: «کانَتِ الْمَرْأةُ مِنّا تَرْفَعُ یَدَها إلَی زَوْجِها، إذا أرادَ مُجامَعَتَها، فَتَقولُ: «لا أدَعُکَ، لِأنّی أخافُ أنْ أحْمِلَ عَلَی وَلَدی» وَ یَقولُ الرَّجُلُ: «لا أُجامِعُکِ، إنّی أخافُ أنْ تَعْلَقی، فَأقْتُلَ وَلَدی.» فَنَهَی اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ أنْ تُضارَّ الْمَرْأةُ الرَّجُلَ وَ أنْ یُضارَّ الرَّجُلُ الْمَرْأةَ وَ أمّا قَوْلُهُ: «وَ عَلَی الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ»، فَإنَّهُ نَهَی أنْ یُضارَّ بِالصَّبیِّ أوْ یُضارَّ أُمُّهُ فی رَضاعِهِ وَ لَیْسَ لَها أنْ تَأْخُذَ فی رَضاعِهِ فَوْقَ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ وَ «إنْ أرادا فِصالاً عَنْ تَراضٍ مِنْهُما» قَبْلَ ذَلِکَ، کانَ حَسَناً وَ الْفِصالُ هُوَ الْفِطامُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در الفقیه به علی بن ابی‌حمزه البطائنی که معتبر درجه یک است، از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
* * *
مجلسی اول: فی الموثق و یؤیده ماه رواه الشیخان فی الصحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «زن باردار مطلقه، نفقه داده می‌شود تا بارش را بنهد و آن زن شایسته‌ترین است به فرزندش که او را شیر دهد به آن چه زن دیگری او را قابلگی کند، به یقین الله عز و جل می‌فرماید: «لا تُضارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها وَ لا مَوْلودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَ عَلَی الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ»». (سپس) فرمودند: «زنی از ما با شوهرش مخالفت می‌کند و می‌گوید: «اطاعت نمی‌کنم تو را، چرا که می‌ترسم بر فرزندی (ضرری) وارد کنم» و مرد می‌گوید: «با تو مجامعت نمی‌کنم، چرا که می‌ترسم، نطفه‌ای بسته شود و فرزندم را بکشم». پس الله عز و جل نهی کرده که زن به مرد ضرر برساند و این‌که مرد نیز به زن ضرر بزند و اما سخن او: «وَ عَلَی الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ»، پس به یقین نهی فرموده است که به فرزند یا مادرش در شیردادن به او ضرر برسد و بر آن زن نیست که بیش از دو سال کامل او را در شیرخواریش بگیرد و اگر بر اساس رضایت دو جانبه فصال قبل آن را اراده کنند، نیکو است و فصال همان از شیر گرفتن است.»
