حدیث 3102

(3102) الکافی (ح 8587)، التهذیب (ج 6، ح 1062) و معانی الأخبار (ص 211): عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ سَهْلِ بْنِ زیادٍ وَ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنِ ابْنِ رِئابٍ عَنْ عَمّارِ بْنِ مَرْوانَ قالَ: «سَألْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام عَنِ الْغُلولِ. قالَ: «کُلُ شَیْءٍ غُلَّ مِنَ الْإمامِ، فَهُوَ سُحْتٌ وَ أکْلُ مالِ الْیَتیمِ وَ شِبْهُهُ سُحْتٌ وَ السُّحْتُ أنْواعٌ کَثیرَةٌ، مِنْها أُجورُ الْفَواجِرِ وَ ثَمَنُ الْخَمْرِ وَ النَّبیذِ الْمُسْکِرِ وَ الرِّبا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ، فَأمّا الرِّشا فی الْحُکْمِ، فَإنَّ ذَلِکَ الْکُفْرُ بِاللهِ الْعَظیمِ وَ بِرَسولِهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به چند طریق روایت کرده است.
از عدة من اصحابنا از سهل بن زیاد از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از عمار بن مروان
از عدة من اصحابنا از ابن عیسی الاشعری از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از عمار بن مروان
که طریق اول به واسطه سهل بن زیاد معتبر نیست و در طریق دوم، عمار بن مروان از ثقات درجه دو و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود از حسن بن محبوب که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از عبدالله بن جعفر الحمیری از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب از حسن بن محبوب از ابویوب الخزاز از عمار بن مروان روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.

عمار بن مروان روایت کرد: «از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام درباره غلول سؤال کردم. فرمودند: «هر چیزی که از امام خیانت شود، پس آن سحت (حرام) است و خوردن مال یتیم و مانند آن سحت (حرام) است و سحت (حرام) انواع بسیاری دارد، از آن است مزد زناکاران و قیمت خمر و نبیذ مست کننده و ربا بعد از آشکار شدن، و اما رشوه در حکم، پس به یقین آن کفر است به الله بسیار بزرگ و رسولش صلی‌الله‌علیه‌وآله است.»»