وَ ابْتَلوا الْیَتامی حَتَّی إذا بَلَغوا النِّکاحَ فَإنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعوا إلَیْهِمْ أمْوالَهُمْ وَ لا تَأْکُلوها إسْرافاً وَ بِداراً أنْ یَکْبَروا وَ مَنْ کانَ غَنیّاً فَلْیَسْتَعْفِفْ وَ مَنْ کانَ فَقیراً فَلْیَأْکُلْ بِالْمَعْروفِ فَإذا دَفَعْتُمْ إلَیْهِمْ أمْوالَهُمْ فَأشْهِدوا عَلَیْهِمْ وَ کَفی بِاللّهِ حَسیباً (۶)
و بیازمایید یتیمان را تا هنگامی که بالغ شدند نکاح را، پس اگر یافتید از آنها نیرومندی، بپردازید به سوی آنها اموالشان را و نخورید آن را (به) اسراف و پیشی‌گرفتن و کسی که باشد غنی، پس طلب عفت کند و کسی که بود فقیر، پس بخورد به معروف. پس هنگامی که پرداختید به سوی آنها اموالشان را، پس شاهد بگیرید بر آنها و کفایت کند به الله حسابرسی. (۶)
یتیمان را بیازمایید و چون بسن نکاح رسیدند اگر رشیدشان یافتید اموالشان را بآنها رد کنید و آنرا بافراط، از آن زودتر که بزرگ شوند، مخورید. هر که توانگر باشد خود داری کند و هر که فقیر باشد بشایستگی خورد. و چون اموالشان را بدادیدشان بر آنها گواه گیرید و خدا بس حسابگری است. (۶)
و یتیمان را بیازمایید تا وقتی به [سن] زناشویی برسند پس اگر در ایشان رشد [فکری] یافتید، اموالشان را به آنان رد کنید، و آن را [از بیم آنکه مبادا] بزرگ شوند، به اسراف و شتاب مخورید. و آن کس که توانگر است باید [از گرفتن اجرت سرپرستی] خودداری ورزد و هر کس تهیدست است باید مطابق عرف [از آن] بخورد پس هر گاه اموالشان را به آنان رد کردید بر ایشان گواه بگیرید، خداوند حسابرسی را کافی است. (۶)
و یتیمان را بیازمایید تا آن گاه که به حد ازدواج رسند (به حد توان آمیزش جنسی که نخستین مرحله تکامل روحی و جسمی بشر و هر حیوان است) پس اگر در آنان رشدی (از نظر فکر و عقل) دیدید اموالشان را به خودشان رد کنید، و آن را به اسراف و شتاب از (بیم) آنکه مبادا بزرگ شوند (و اموالشان را از شما پس بگیرند) مخورید، و آن کس (از اولیاء یتیمان) که بینیاز باشد (از تصرف در آن) خودداری کند، و آن که فقیر باشد به مقدار متعارف (و حق الزحمه عادلانه) بخورد. پس هر گاه خواستید اموالشان را به خودشان رد کنید بر آنها گواه بگیرید (تا بعدا نزاعی پیش نیاید) و خداوند حسابرسی کافی است. (۶)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج
