سوره بقره – آیه 111 و 112
وَ قالوا لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إلاَّ مَنْ کانَ هوداً أوْ نَصاری تِلْکَ أمانیُّهُمْ قُلْ هاتوا بُرْهانَکُمْ إنْ کُنْتُمْ صادِقینَ (۱۱۱)
بَلی مَنْ أسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنونَ (۱۱۲)
و گفتند: «هرگز به بهشت در نیاید مگر کسی که یهودی باشد یا نصرانی.» این خیال‌های آنها است. بگو: «بیاورید دلیل آشکارتان را اگر راست‌گویان هستید.» (111) آری! کسی که تسلیم کند رویش را برای الله در حالی که او نیکوکار است، پس برای او است اجر آن نزد پروردگارش و نه پروایی برای آنها است و نه محزون می‌شوند. (112)
گویند ببهشت درون نشود مگر کسی که یهودی باشد یا نصرانی. این آرزوی آنهاست، بگو اگر راست میگویید برهان خویش را بیارید (111) (چنین نیست) بل هر که بجان، گردنگزار خدا شود و نیکو کار باشد، پاداش او پیش پروردگار است که نه بیمی دارند و نه غمگین شوند (112)
و گفتند: «هرگز کسی به بهشت درنیاید، مگر آنکه یهودی یا ترسا باشد.» این آرزوهای [واهی] ایشان است. بگو: «اگر راست میگویید، دلیل خود را بیاورید.» (111) آری، هر کس که خود را با تمام وجود، به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد، پس مزد وی پیش پروردگار اوست، و بیمی بر آنان نیست، و غمگین نخواهند شد. (112)
و گفتند: هرگز به بهشت درنمیآید جز کسی که یهودی یا نصرانی باشد. این خیال‌های خام آنهاست، بگو: اگر راستگویید دلیل و برهانتان را بیاورید. (111) چرا کسی که تمام وجود خود را تسلیم خدا کند در حالی که (در عمل) نکوکار است، او را پاداشی است درخور مقامش در نزد پروردگار خود، و نه بر آنها بیمی میرود (در آخرت) و نه غمگین می‌شوند. (112)