حدیث 496

(496، 1711 و 3371) علل الشرائع (ج 1، ص 80) و عیون أخبار الرضا علیه‌السلام (، 2، ص 79): حَدَّثَنا أبوالْعَبّاسِ مُحَمَّدُ بْنُ إبْراهیمَ بْنِ إسْحاقَ الطّالَقانیُّ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا أحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعیدٍ الْکوفیُّ قالَ حَدَّثَنا عَلیُّ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلیِّ بْنِ فَضّالٍ عَنْ أبیهِ قالَ: «قُلْتُ لِأبی‌الْحَسَنِ الرِّضا علیه‌السلام: … «لِمَ سُمّیَ النَّصارَی، نَصارَی؟» قالَ: «لِأنَّهُمْ کانوا مِنْ قَرْیَةٍ اسْمُها ناصِرَةُ مِنْ بِلادِ الشّامِ، نَزَلَتْها مَرْیَمُ وَ نَزَلَها عیسَی علیهماالسلام بَعْدَ رُجوعِهِما مِنْ مِصْر.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن ابراهیم بن اسحاق از ابن عقده از علی بن حسن بن فضال از پدرش روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

علی بن حسن بن علی بن فضال از پدرش روایت کرد: «به ابوالحسن الرضا علیه‌السلام عرض کردم: … «برای چه نصارا، نصارا نامیده شدند؟» فرمودند: «برای آن‌که از قریه‌ای از سرزمین‌های شام به نام ناصره بودند که مریم و عیسی علیهماالسلام بعد از بازگشتشان از شهر در آن‌جا فرود می‌آمدند.»»