سوره ابراهیم – آیه ۲۱ و ۲۲

و ظاهر شوید برای الله همگی، پس گفتند ضعیفان برای کسانی که تکبر ورزیدند: «به یقین ما بودیم برای شما تبعیت‌کننده، پس آیا شما بی‌نیاز می‌کنید از ما از عذاب الله از چیزی؟» گویند: «چنان‌جه هدایت کرده بود ما را الله، قطعاً هدایت می‌کردیم شما را. برابر است بر ما بی‌تابی کنیم یا صبر نمایییم، نیسن برای ما از گریزگاه» (۲۱) و شیطان گوید هنگامی که مقتضی شد کار: «به یقین الله وعده داد شما را وعده حق و (من) وعده دادم شما را، پس تخلف می‌کنم شما را و نبود برای من بر شما از تسلط مگر که دعوت کردم شما را، پس اجابت کردید برای من. پس ملامت نکنید مرا و ملامت کنید نفس‌هایتان را. نیستم من یاری‌کننده شما و نیستید شما، یاری‌کننده من. به یقین من کفر ورزیدم به آن‌چه شریک می‌دانستید مرا از قبل.» به یقین ظالمان برایشان عذابی بسیار دردناک است. (۲۲)

و [چون‏] به پیشگاه خدا روند زبونان به کسانی که بزرگی کرده‏اند گویند: ما پیرو شما بودیم، آیا چیزی از عذاب خدا را از ما دفع توانید کرد؟ گویند: اگر خدایمان هدایت کرده بود شما را هدایت کرده بودیم، بیتابی کنیم یا صبوری کنیم برایمان یکسان است و گریزگاهی نداریم (۲۱) و چون کار خاتمه پذیرد، شیطان گوید: خدا بشما وعده داد وعده درست. من نیز وعده‏تان دادم و با شما تخلف کردم مرا بر شما تسلطی نبود جز اینکه دعوتتان کردم و اجابتم کردید. پس مرا ملامت مکنید و خویشتن را ملامت کنید، من فریاد رس شما نیستم و شما نیز فریاد رس من نیستید، و این را که سابقا مرا [با خدا] انباز کرده‏اید انکار دارم که ستمگران عذابی الم انگیز دارند (۲۲)

و همگی در برابر خدا ظاهر می‏شوند. پس ناتوانان به گردنکشان می‏گویند: «ما پیروان شما بودیم. آیا چیزی از عذاب خدا را از ما دور می‏کنید؟» می‏گویند: «اگر خدا ما را هدایت کرده بود، قطعا شما را هدایت می‏کردیم. چه بی‏تابی کنیم، چه صبر نماییم برای ما یکسان است. ما را راه گریزی نیست.» (۲۱) و چون کار از کار گذشت [و داوری صورت گرفت‏] شیطان می‏گوید: «در حقیقت، خدا به شما وعده داد وعده راست، و من به شما وعده دادم و با شما خلاف کردم، و مرا بر شما هیچ تسلطی نبود، جز اینکه شما را دعوت کردم و اجابتم نمودید. پس مرا ملامت نکنید و خود را ملامت کنید. من فریادرس شما نیستم و شما هم فریادرس من نیستید. من به آنچه پیش از این مرا [در کار خدا] شریک می‏دانستید کافرم». آری! ستمکاران عذابی پردرد خواهند داشت. (۲۲)

و (روز قیامت) همگی (برای محاسبه) در محضر خدا ظاهر می‏گردند، پس ناتوان‏ها (ی فکری دنیا) به مستکبران می‏گویند: ما پیرو شما بودیم، آیا شما چیزی از عذاب خدا را از ما دفع می‏کنید؟ آنها می‏گویند: اگر خدا (در دنیا) ما را توفیق هدایت داده بود ما هم حتما شما را هدایت می‏کردیم یا اگر در این جا ما را به راه نجاتی راهنمایی کند ما هم شما را راهنمایی می‏کنیم بر ما یکسان است چه بی‏تابی کنیم یا شکیبایی نماییم، هیچ راه گریزی برای ما نیست. (۲۱) و چون کار (روز قیامت) تمام شود (و دوزخیان در جای خود قرار گیرند) شیطان (بزرگ و ابلیس اویل در خطابی به همه دوزخیان) گوید: همانا خداوند شما را وعده حق داد (وعده‏ای که همه تحقق یافت) و من شما را وعده دادم و تخلف کردم (همه خلاف درآمد) و مرا بر شما (در دنیا) هیچ تسلطی نبود جز آنکه شما را دعوت کردم و شما مرا اجابت کردید، پس مرا سرزنش نکنید و خود را سرزنش کنید و اینک من فریادرس شما نیستم و شما هم فریادرس من نیستید، من به اینکه پیش از این مرا شریک طاعت خدا کردید کافرم همانا ستمکاران را عذابی دردناک است. (۲۲)