سوره ابراهیم – آیات ۱۸ تا ۲۰

مثل کسانی که کفر ورزیدند به پروردگارشان، اعمالشان مانند خاکستر است که شدت گرفته بر آن باد در زمانی بادی شدید (طوفان). قدرت نمی‌دارند از آن‌چه کسب کرده‌اند چیزی را، آن همان گمراهی دور و دراز است. (۱۸) آیا ندیدی که الله خلق کرد آسمان‌ها و زمین را به حق؟ اگر بخواهد می‌برد شما را و می‌آورد خلق جدیدی را. (۱۹) و نیست آن بر الله دشوار (۲۰)

مثل کسانی که بپروردگارشان کافر شده‏اند اعمالشان چون خاکستری است که در روز طوفان باد سخت بر آن وزد. از اعمالی که کرده‏اند چیزی بدست ندارند و این همان ضلال بی‏انتهاست ( ۱۸) مگر ندانی که خدا آسمان‏ها و زمین را بحق آفرید و اگر بخواهد شما را ببرد و خلقی تازه آرد (۱۹) که این بر خدا گران نباشد (۲۰)

مثل کسانی که به پروردگار خود کافر شدند، کردارهایشان به خاکستری می‏ماند که بادی تند در روزی طوفانی بر آن بوزد: از آنچه به دست آورده‏اند هیچ [بهره‏ای‏] نمی‏توانند برد. این است همان گمراهی دور و دراز. (۱۸) آیا در نیافته‏ای که خدا آسمانها و زمین را به حق آفریده؟ اگر بخواهد شما را می‏برد و خلق تازه‏ای می‏آورد، (۱۹) و این [کار] بر خدا دشوار نیست. (۲۰)

وصف حال کسانی که به پروردگارشان کفر ورزیده‏اند این است که عمل‏های (خیر) آنها مانند خاکستری است که بادی سخت در روزی توفانی بر آن بوزد (و همه را پراکنده سازد) آنها به چیزی از آنچه کسب کرده‏اند دست نمی‏یابند (نه بر نتایج دنیوی و نه بر اثرات نفسانی و نه به پاداش‏های اخروی)، این است همان گمراهی دور و دراز. (۱۸) آیا (به دیده دل) ندیدی که خدا آسمان‏ها و زمین (و این دستگاه عظیم حیرت‏آور) را به حق (برای هدف والای عقلانی) آفریده است؟ اگر بخواهد شما را (در صورتی که طغیان کنید) از میان می‏برد و مخلوقی تازه (به صحنه وجود) می‏آورد. (۱۹) و این (اعدام و ایجاد) بر خداوند دشوار نیست. (۲۰)