وَ ما کانَ الْمُؤْمِنونَ لِیَنْفِروا کافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهوا فی الدّینِ وَ لِیُنْذِروا قَوْمَهُمْ إذا رَجَعوا إلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرونَ (۱۲۲)
و نباشد مؤمنان را تا حرکت کنند همگی، پس اگر حرکت کند از هر گروهی از آنها، گروهی تا تفقه کنند در دین و تا هشدار دهند قومشان را هنگامی که مراجعه کردند به سوی آنها، باشد که آنها حذر کنند. (۱۲۲)
مؤمنان همگی نتوانند سفر کنند چرا از هر گروهشان، دستهای سفر نکنند تا در کار دین، دانش اندوزند و چون بازگشتند، قوم خویش را بیم دهند شاید آنها بترسند (۱۲۲)
و شایسته نیست مؤمنان همگی [برای جهاد] کوچ کنند. پس چرا از هر فرقهای از آنان، دستهای کوچ نمیکنند تا [دستهای بمانند و] در دین آگاهی پیدا کنند و قوم خود را- وقتی به سوی آنان بازگشتند بیم دهند- باشد که آنان [از کیفر الهی] بترسند؟ (۱۲۲)
و مؤمنان را نسزد و جایز و ممکن نباشد که همگی (به سوی جبهه جنگ یا مراکز علمی دینی) کوچ نمایند (به ویژه جهاد که طبعا مخصوص به زمان و مکانی خاص است)، پس چرا از هر جمعیتی از آنان گروهی (معدود) کوچ نمیکنند تا (رزمندگان در معرفت توحید تجربی، و حوزویان در معارف دین) تحصیل دانش عمیق نمایند و قوم خود را آن گاه که به سوی آنها بازگشتند هشدار دهند، باشد که آنها (باطنا و عملا) بر حذر باشند. (۱۲۲)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج
