حدیث 4806

(4806) علل الشرائع (ج 2، ح 591) و الإمامة و التبصرة (ص 88): أبی رحمه‌الله قالَ حَدَّثَنا عَبْدُاللهِ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ إسْماعیلَ وَ عَبْدِاللهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ صَفْوانَ بْنِ یَحْیَی عَنْ یَعْقوبَ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «قُلْتُ لَهُ: «إذا هَلَکَ الْإمامُ، فَبَلَغَ قَوْماً لَیْسوا بِحَضْرَتِهِ؟» قالَ: «یَخْرُجونَ فی الطَّلَبِ. فَإنَّهُمْ لا یَزالونَ فی عُذْرٍ ما داموا فی الطَّلَبِ.» قُلْتُ: «یَخْرُجونَ کُلُّهُمْ أوْ یَکْفیهِمْ أنْ یَخْرُجَ بَعْضُهُمْ؟» قالَ: «إنَّ اللهَ تَعالَی یَقولُ: «فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهوا فی الدّینِ وَ لیُنْذِروا قَوْمَهُمْ إذا رَجَعوا إلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرونَ».» قالَ: «هَؤُلاءِ الْمُقیمونَ فی السَّعَةِ حَتَّی یَرْجِعَ إلَیْهِمْ أصْحابُهُم.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از عبدالله بن جعفر الحمیری از علی بن اسماعیل السندی و عبدالله بن محمد بن عیسی الاشعری از صفوان بن یحیی از یعقوب بن شعیب روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
پدر شیخ صدوق شبیه همین حدیث را با همین سند روایت کرده است.

یعقوب بن شعیب از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «به ایشان عرض کردم: «هنگامی که امام بمیرد، پس به گروهی رسید که در محضرش نیستند؟» فرمودند: «در جست و جو خارج می‌شوند. پس همانا آن‌ها همواره در عذر هستند، تا زمانی که در جست و جو هستند.» عرض کردم: «کلشان خارج می‌شوند یا آن‌ها را کفایت می‌کند که بعضان خارج شوند؟» فرمودند: «به یقین الله تعالی می‌فرماید: «فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهوا فی الدّینِ وَ لیُنْذِروا قَوْمَهُمْ إذا رَجَعوا إلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرونَ».» (و) فرمودند: «آن‌ها که اقامت گزیده هستند، در وسعت هستند تا اصحابشان به سویشان باز می‌گردند.»»