سوره نحل – آیات ۹۱ تا ۹۶

و وفا کنید به عهد الله هنگامی که عهد بستید و نقض نکنید سوگندها را بعد محکم کردن آن، در حالی که قرار دادید الله را بر خودتان کفیل. به یقین الله می‌داند آن‌چه را انجام می‌دهید. (۹۱) و نباشید مانند زنی که پاره می‌کند رشته‌اش را از بعد محکم، پاره کردنی. می‌گیرند سوگندهایتان را وسیله‌ای بین خودتان که باشد امتی افزون‌تر از امتی. این است و جز این نیست که می آزماید الله شما را به آن و قطعاً تبیین می‌کند برای شما زمان قیامت، آن چه را در آن اختلاف می‌کردید. (۹۲) و چنان‌چه بخواهد الله، قطعا قرار می‌داد شما را امتی واحد، ولیکن گمراه می‌کند هر که را بخواهد و هدایت می‌کند هر که بخواهد و قطعاً سؤال خواهید شد از آن‌چه انجام می‌دهید. (۹۳) و نگیرید سوگندهایتان را وسیله‌ای بین خودتان، تا بلغزد قدمی بعد استواریش و بچشید بدی را به آن‌چه جلوگیری کردید از راه الله و برای شما عذابی بسیار بزرگ است. (۹۴) و معامله نکنید عهد الله را (به)‌بهایی اندک. این است و جز این نیست که آن بهتر است برای شما، اگر بدانید. (۹۵) ،آن‌چه نزد شما است، تمام شدنی است و آن‌چه نزد الله است، باقی است و قطعاً پاداش می‌گیرند کسانی که ثبر وریدند. اجرشان به نیکوترین آن‌چه انجام می‌دهند است. (۹۶)

به پیمان خدا وقتی که بستید، وفا کنید و قسمها را از پس مؤکد کردن که خدا را ضامن آن کرده‏اید مشکنید که خدا میداند چه میکنید (۹۱) و چون آنکس مباشید که رشته خویش را از پس تابیدن، پنبه کند و پاره پاره، که قسمهایتان را ما بین خودتان مایه تباهی کنید، از آنرو که گروهی بیشتر از گروه دیگر است. حق اینست که خدایتان بقسمها امتحان میکند و روز قیامت چیزها را که در آن اختلاف داشته‏اید برایتان بیان میکند (۹۲) اگر خدا میخواست یک امتتان کرده بود ولی هر که را خواهد گمراه کند و هر که را خواهد هدایت کند و از آنچه میکرده‏اید باز خواستتان میکنند (۹۳) قسمهایتان را میان خودتان دستاویز تباهی مکنید که قدمی از پس استوار شدنش بلغزد و بسزای بازماندنتان از راه خدا بدی را بچشید و عذابی بزرگ داشته باشید (۹۴) پیمان خدا را ببهای اندک مفروشید، براستی که آنچه نزد خداست بهتر است اگر بدانستید (۹۵) آنچه نزد شماست نابود می‏شود و آنچه نزد خداست ماندنیست و کسانی که صبوری کرده‏اند، پاداششان را از آنچه میکرده‏اند، نکوتر دهیم (۹۶)

و چون با خدا پیمان بستید، به پیمان خود وفا کنید و سوگندهای [خود را] پس از استوار کردن آنها مشکنید، با اینکه خدا را بر خود ضامن [و گواه‏] قرار داده‏اید، زیرا خدا آنچه را انجام می‏دهید می‏داند. (۹۱) و مانند آن [زنی‏] که رشته خود را پس از محکم بافتن، [یکی یکی‏] از هم می‏گسست مباشید که سوگندهای خود را میان خویش وسیله [فریب و] تقلب سازید [به خیال این‏] که گروهی از گروه دیگر [در داشتن امکانات‏] افزونترند. جز این نیست که خدا شما را بدین وسیله می‏آزماید و روز قیامت در آنچه اختلاف می‏کردید، قطعا برای شما توضیح خواهد داد. (۹۲) و اگر خدا می‏خواست قطعا شما را امتی واحد قرار می‏داد، ولی هر که را بخواهد بیراه و هر که را بخواهد هدایت می‏کند و از آنچه انجام می‏دادید حتما سؤال خواهید شد. (۹۳) و زنهار، سوگندهای خود را دستاویز تقلب میان خود قرار مدهید، تا گامی بعد از استواریش بلغزد، و شما به [سزای‏] آنکه [مردم را] از راه خدا باز داشته‏اید دچار شکنجه شوید و برای شما عذابی بزرگ باشد. (۹۴) و پیمان خدا را به بهای ناچیزی مفروشید، زیرا آنچه نزد خداست- اگر بدانید- همان برای شما بهتر است. (۹۵) آنچه پیش شماست تمام می‏شود و آنچه پیش خداست پایدار است، و قطعا کسانی را که شکیبایی کردند به بهتر از آنچه عمل می‏کردند، پاداش خواهیم داد. (۹۶)

و چون با خدا پیمان بستید به پیمان خود وفا کنید و سوگندهای خود را پس از محکم کردن آنها مشکنید در حالی که (با بردن نام خدا) خدا را بر خود کفیل قرار داده‏اید. (۹۱) و مانند آن زن (سبک مغز) نباشید که رشته‏های خود را پس از تافتن و محکم کردن واتابید و پاره پاره کرد، به طوری که سوگندهای خود را وسیله فریب و فساد میان خود قرار دهید به خاطر آنکه گروهی از گروهی افزون‏تر و بهره‏مندترند (مثلا با مسلمین سوگند یاری بخورید و به خاطر آنکه مشرکان بر آنها برتری دارند بشکنید). جز این نیست که خداوند شما را در این مورد می‏آزماید، و بی‏تردید در روز قیامت آنچه را که در آن اختلاف می‏کردید برای شما روشن خواهد کرد. (۹۲) و اگر خدا می‏خواست بی‏تردید همه شما را (به اجبار) یک امت قرار می‏داد، و لکن (طبق سنت جاریه خویش همه را در انتخاب دین آزاد می‏گذارد و سپس) هر که را بخواهد در گمراهیش رها می‏کند (و آن کسی است که دین او را نپذیرد) و هر که را بخواهد هدایت می‏کند (و آن کسی است که دین او را بپذیرد) و حتما شما از آنچه انجام می‏دادید بازخواست خواهید شد. (۹۳) و سوگندهای خود را دستاویز فساد و فریب میان خود قرار مدهید تا مبادا گامی (از شما در راه اسلام و عمل) پس از استواری بلغزد و به سزای آنکه از راه خدا بازماندید یا بازداشتید عذاب (دنیا) را بچشید و برایتان (در آخرت) عذابی بزرگ باشد. (۹۴) و در مقابل پیمان خدا بهای اندکی نستانید (به شکستن پیمان‏های او مال دنیا کسب نکنید) جز این نیست که آنچه در نزد خداست برای شما بهتر است اگر بدانید. (۹۵) آنچه در نزد شماست تمام و فانی می‏شود و آنچه در نزد خداست پایدار و باقی است. و کسانی که (در انجام وظایف دینی) صبر کرده‏اند پاداششان را در مقابل عمل‏های بسیار خوبشان خواهیم داد. (۹۶)