سوره ابراهیم – آیه ۳۷

پروردگارا! به یقین من سکونت دادم از دودمانم به وادی غیر قابل زراعت نزد خانه حرم‌شده تو. پروردگارا! تا به پا دارند نماز را، پس قرار بده دل‌هایی از مردم را که میل کند به سوی آن‌ها و روزی ده آن‌ها را ثمره‌ها، باشد که آن‌ها شکر گزارند. (۳۷)

پروردگارا! من فرزندان خویش را بدره‏ای غیر قابل کشت سکونت دادم، بنزد خانه حرم شده تو، پروردگارا! تا نماز بپا کنند. پس دلهای کسان را چنان کن که هوای آنها کند و از میوه‏ها روزیشان ده شاید سپاس دارند (۳۷)

پروردگارا، من [یکی از] فرزندانم را در دره‏ای بی‏کشت، نزد خانه محترم تو، سکونت دادم. پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس دلهای برخی از مردم را به سوی آنان گرایش ده و آنان را از محصولات [مورد نیازشان‏] روزی ده، باشد که سپاسگزاری کنند. (۳۷)

پروردگارا، همانا من بعضی از فرزندانم را (اسماعیل را به همراه مادرش) در دره‏ای بی‏کشت و زرع در نزد خانه محترم و مصون تو ساکن کردم، پروردگارا تا نماز را برپا دارند، پس چنان کن که دل‏هایی از مردم به سوی آنها میل کنند، و از محصولات گوناگون روزی آنان گردان، باشد که سپاس‏گزارند. (۳۷)