سوره ابراهیم – آیات 34 تا 36

و ارزانی داشت از هر آن‌چه درخواست کردید او را و اگر شمارش کنید نعمت الله را، شمارش نتوانید آن را، به یقین انسان قطعاَ ستمگری کفران‌پیشه است. (34) و هنگامی که گفت ابراهیم: «پروردگارا! قرار بده این شهر را امن و کنار دار مرا و فرزندانم را مه عبادت کنیم بت‌ها را. (35) پروردگارا! به یقین آن‌ها گمراه کردند بسیاری از مردم را، پس کسی که تبعیت کرد مرا، پس به یقین او از من است و کسی که عصیان کرد مرا، پس به یقین تو بسیار پوشش‌دهنده (گاهی اعمال) (مؤمنان را به صورت خاص) همیشه بخشاینده هستی. (36)

و هر چه خواستید بشما عطا کرد. اگر [خواهید] نعمت خدا را بشمارید شمار آن نتوانید که انسان ستم پیشه است و نا- سپاس (34) و چون ابراهیم گفت: پروردگارا! این دیار را امن کن و من و فرزندانم را از پرستش بتان بدور دار. (35) پروردگارا! بتان، بسیاری کسان را گمراه گرده‏اند پس هر که پیروی من کند از من است و هر که عصیان من کند تو آمرزگاری و رحیم (36)

و از هر چه از او خواستید به شما عطا کرد، و اگر نعمت خدا را شماره کنید، نمی‏توانید آن را به شمار درآورید. قطعا انسان ستم‏پیشه ناسپاس است. (34) و [یاد کن‏] هنگامی را که ابراهیم گفت: «پروردگارا، این شهر را ایمن گردان، و مرا و فرزندانم را از پرستیدن بتان دور دار. (35) پروردگارا، آنها بسیاری از مردم را گمراه کردند. پس هر که از من پیروی کند، بی گمان، او از من است، و هر که مرا نافرمانی کند، به یقین، تو آمرزنده و مهربانی. (36)

و از هر چیزی که از او خواستید (به خواست قولی یا عملی یا طبیعی) به شما عطا کرد، و اگر نعمت‏های خدا را بشمارید شمار و حساب نتوانید کرد حقیا که انسان سخت ستمگر و ناسپاس است. (34) و (به یاد آر) هنگامی که ابراهیم گفت: پروردگارا، این شهر را (شهر مکه آینده را که در آیه 126 بقره نیز خواسته) حرمی امن قرار ده و مرا و پسرانم را از پرستیدن بت‏ها دور بدار. (35) پروردگارا، آن بت‏ها بسیاری از مردم را گمراه کردند (سبب گمراهی آنها شدند)، پس هر که از من پیروی کند او از من است، و هر که مرا نافرمانی کند همانا تو بسیار آمرزنده و مهربانی. (36)