حدیث 1020
(1020) الکافی (ح 15154): ابْنُ مَحْبوبٍ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ غالِبٍ عَنْ أبیهِ عَنْ سَعیدِ بْنِ الْمُسَیَّبِ قالَ: «سَمِعْتُ عَلیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقولُ: «إنَّ رَجُلاً جاءَ إلَی أمیرِالْمُؤْمِنینَ علیه‌السلام فَقالَ: «أخْبِرْنی إنْ کُنْتَ عالِماً عَنِ النّاسِ وَ عَنْ أشْباهِ النّاسِ وَ عَنِ النَّسْناسِ.» فَقالَ أمیرُالْمُؤْمِنینَ علیه‌السلام: «یا حُسَیْنُ! أجِبِ الرَّجُلَ.» فَقالَ الْحُسَیْنُ علیه‌السلام: «أمّا قَوْلُکَ أخْبِرْنی عَنِ النّاسِ، فَنَحْنُ النّاسُ وَ لِذَلِکَ قالَ اللهُ تَعالَی ذِکْرُهُ فی کِتابِهِ: «ثُمَّ أفیضوا مِنْ حَیْثُ أفاضَ النّاسُ»، فَرَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله الَّذی أفاضَ بِالنّاسِ وَ أمّا قَوْلُکَ أشْباهُ النّاسِ، فَهُمْ شیعَتُنا وَ هُمْ مَوالینا وَ هُمْ مِنّا وَ لِذَلِکَ قالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «فَمَنْ تَبِعَنی فَإنَّهُ مِنّی» وَ أمّا قَوْلُکَ النَّسْناسُ، فَهُمُ السَّوادُ الْأعْظَمُ» وَ أشارَ بِیَدِهِ إلَی جَماعَةِ النّاسِ، ثُمَّ قالَ: «إنْ هُمْ إلّا کالْأنْعامِ بَلْ هُمْ أضَلُّ سَبیلاً»»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
سند این حدیث معلق است و از احادیث قبلش معلوم می‌شود که ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از دو طریق روایت کرده است.
1. از عدة من اصحابنا از سهل بن زیاد از حسن بن محبوب از عبدالله بن غالب بن هذیل از پدرش از سعید بن مسیب
2. از علی بن ابراهیم القمی از پدرشاز حسن بن محبوب از عبدالله بن غالب از بن هذیل پدرش از سعید بن مسیب
که غالب بن هذیل از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
سعید بن مسیب روایت کرد: «شنیدم علی بن حسین (امام سجاد) علیهماالسلام می‌فرمود: «به یقین فردی نزد امیر مؤمنان علیه‌السلام آمد و گفت: «اگر تو عالِم هستی، مرا از مردم و از شبیهان مردم و از نسناس خبر کن.» پس امیر مؤمنان علیه‌السلام فرمودند: «ای حسین! پاسخ این فرد را بده». پس حسین علیه‌السلام فرمود: «اما سخنت که مرا از مردم خبر کن، پس مردم ما هستیم و به همین جهت الله تعالی ذکره در کتابش فرمود: «ثُمَّ أفیضوا مِنْ حَیْثُ أفاضَ النّاسُ»، پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله کسی است که مردم را سرازیر کرد و اما (درباره) سخنت (که گفتی) شبیهان مردم (کیستند؟) پس آن‌ها شیعیان ما و موالی ما هستند و آن‌ها از ما می‌باشند، چرا که ابراهیم علیه‌السلام گفت: «فَمَنْ تَبِعَنی فَإنَّهُ مِنّی» و اما سخنت (از) نسناس (که گفتی چیستند؟)، پس آن‌ها سیاهی بزرگ هستند» و با دستشان به جماعت مردم اشاره کرده، سپس فرمودند: «إنْ هُمْ إلّا کالْأنْعامِ بَلْ هُمْ أضَلُّ سَبیلاً»»».