أ فَمَنْ کانَ عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ کِتابُ موسی إماماً وَ رَحْمَةً أولئِکَ یُؤْمِنونَ بِهِ وَ مَنْ یَکْفُرْ بِهِ مِنَ الْأحْزابِ فَالنّارُ مَوْعِدُهُ فَلا تَکُ فی مِرْیَةٍ مِنْهُ إنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ وَ لکِنَّ أکْثَرَ النّاسِ لا یُؤْمِنونَ (۱۷)
آیا پس کسی که باشد بر دلیلی روشن از پروردگارش و پیروی می‌کند او را شاهدی از او و از قبلش، کتاب موسی پیشوایی و رحمتی، آن‌ها ایمان می‌آورند به آن و کسی که کفر می‌ورزد به آن از گروه‌ها، پس آتش وعده‌گاه او است، پس مباش در تردیدی از آن، به یقین آن حق است از پروردگارت، ولیکن بیشتر مردم ایمان نمی‌آورند. (۱۷)
مگر آنکس که از پروردگار خویش دلیلی روشن دارد و گواه خداوند آنرا همیخواند و پیش از آن کتاب موسی بوده، راهبر و رحمت، که اینان بدان مؤمنند، [با منکران همانند است] و هر کس از این دستهها منکر [قرآن دلیل روشن خدا] شود، وعده‌گاه او جهنم است. در باره آن بشک در مباش که حق است و از جانب پروردگار تو، ولی بیشتر این مردم باور ندارند (۱۷)
آیا کسی که از جانب پروردگارش بر حجتی روشن است و شاهدی از [خویشان] او، پیرو آن است، و پیش از وی [نیز] کتاب موسی راهبر و مایه رحمت بوده است [دروغ میبافد]؟ آنان [که در جستجوی حقیقتاند] به آن میگروند، و هر کس از گروههای [مخالف] به آن کفر ورزد آتش وعده‌گاه اوست. پس در آن تردید مکن که آن حق است [و] از جانب پروردگارت [آمده است] ولی بیشتر مردم باور نمیکنند. (۱۷)
آیا کسی که (در اعتقاد و عمل خود) بر پایه دلیل روشنی از جانب پروردگار خویش است (مانند قرآن) و به دنبال او گواهی از جانب خداست (تأیید معصوم، معجزه او و حکم عقل که مصدق قرآنند) و پیش از آن نیز کتاب موسی پیشوا و رحمت بود (مانند کسی است که تنها به گمان و شک تکیه دارد؟ آری) ایشانند که به این قرآن ایمان می‌آورند، و هر کس از گروه‌ها به آن کفر ورزد آتش وعده‌گاه اوست پس، از آن در شک و تردید مباش، قطعا آن حق ثابت از جانب پروردگار توست و لکن بیشتر مردم ایمان نمی‌آورند. (۱۷)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج
