سوره هود – آیه 9
وَ لَئِنْ أذَقْنا الْإنْسانَ مِنّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفورٌ (9)
و چنان‌چه بچشانیم انسان را از خودمان رحمتی، سپس بر کَنیم آن را از آن، به یقین او، قطعاً ناامید ناسپاس است. (9)
اگر انسان را رحمتی دهیم از جانب خویش سپس آنرا از وی بگیریم نومید و کفران پیشه میشود (9)
و اگر از جانب خود رحمتی به انسان بچشانیم، سپس آن را از وی سلب کنیم، قطعا نومید و ناسپاس خواهد بود. (9)
و بیشک اگر به انسان رحمتی از جانب خویش بچشانیم (مانند صحت، اولاد و اموال) سپس آن را از وی (به اقتضای گناه او یا نظام اتمی خلقت) سلب کنیم همانا او سخت نومید شونده (نسبت به آینده) و کفرانکننده (نسبت به نعمتهای گذشته) است. (9)