سوره توبه – آیه 74
یَحْلِفونَ بِاللّهِ ما قالوا وَ لَقَدْ قالوا کَلِمَةَ الْکُفْرِ وَ کَفَروا بَعْدَ إسْلامِهِمْ وَ هَمّوا بِما لَمْ یَنالوا وَ ما نَقَموا إلاَّ أنْ أغْناهُمُ اللّهُ وَ رَسولُهُ مِنْ فَضْلِهِ فَإنْ یَتوبوا یَکُ خَیْراً لَهُمْ وَ إنْ یَتَوَلَّوْا یُعَذِّبْهُمُ اللّهُ عَذاباً ألیماً فی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ فی الْأرْضِ مِنْ وَلیٍّ وَ لا نَصیرٍ (74)
سوگند میخورند به الله که نگفته‌اند، در حالی که قطعاً به تحقیق گفتند کلمه کفر را و کفر ورزیدند بعد تسلیم شدنشان و اهتمام ورزیدند به آنچه نرسیدند به آن و انکار نمی‌کنند مگر آنکه بی نیاز گردانید آنها را الله و رسولش از فضلش، پس اگر توبه کنند، باشد بهترین برای آنها و اگر روی برگردانند، عذاب می‌کند آنها را الله، عذابی بسیار دردناک در دنیا و آخرت و نیست برای آنها درذزمین از سرپرستی و نه یاری کننده‌ای. (74)
بخدا قسم میخورند که [چیزی] نگفته‌اند، محققا کلمه کفر را گفتهاند و پس از اسلام آوردنشان کافر شدهاند و چیزی را که بدان نرسیدند قصد کردهاند، گلهای نداشتند جز آنکه خدا و پیمبر او از کرم خویش توانگرشان کرده است، اگر توبه آرند برای آنها نیک است و اگر روی بگردانند، خدا در دنیا و آخرت عذابشان کند، عذابی الم انگیز و در این سرزمین دوست و یاوری نخواهند داشت (74)
به خدا سوگند میخورند که [سخن ناروا] نگفته‌اند، در حالی که قطعا سخن کفر گفته و پس از اسلام آوردنشان کفر ورزیدهاند، و بر آنچه موفق به انجام آن نشدند همت گماشتند، و به عیبجویی برنخاستند مگر [بعد از] آنکه خدا و پیامبرش از فضل خود آنان را بینیاز گردانیدند. پس اگر توبه کنند برای آنان بهتر است، و اگر روی برتابند، خدا آنان را در دنیا و آخرت عذابی دردناک می‌کند، و در روی زمین یار و یاوری نخواهند داشت. (74)
منافقان به خدا سوگند میخورند که (سخن ناروا در غیاب پیامبر) نگفته‌اند و حال آنکه مسلیما سخن کفر گفتند و پس از اسلام آوردنشان کفر ورزیدند (پس از اظهار اسلام اظهار کفر کردند) و تصمیم خطرناکی گرفتند (ترور پیامبر یا بیرون کردن او از مدینه) که بدان نرسیدند، و آنها (بر خدا و پیامبر) خشم و خردهای نگرفتند جز این را که خدا و رسولش با فضل و بخشش خویش آنها را بینیاز کردند (پس به جای شکر نعمت خواستند انتقام بگیرند) پس اگر توبه کنند برای آنها بهتر است، و اگر روی برتابند خدا آنها را به عذابی دردناک در دنیا و آخرت عذاب خواهد نمود و آنها را در روی زمین هیچ سرپرست و یاوری نخواهد بود. (74)