حدیث ۷۴۰۱

(۷۴۰۱) الکافی (ح ۷۱۴) و البصائر (ص ۳۲۳): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ یونُسَ عَنْ رَجُلٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: «ذُکِرَ الْمُحَدَّثُ عِنْدَ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام. فَقالَ: «إنَّهُ یَسْمَعُ الصَّوْتَ وَ لا یَرَی الشَّخْصَ.» فَقُلْتُ لَهُ: «جُعِلْتُ فِداکَ! کَیْفَ یَعْلَمُ أنَّهُ کَلامُ الْمَلَکِ؟» قالَ: «إنَّهُ یُعْطَی السَّکینَةَ وَ الْوَقارَ حَتَّی یَعْلَمَ أنَّهُ کَلامُ مَلَکٍ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از محمد بن عیسی بن عبید از یونس بن عبدالرحمن از فردی از محمدبن مسلم که راوی بعد از یونس بن عبدالرحمن، ابتداء مجهول است، اما به واسطه او، توثیق درجه دو می‌شود و ابن عبید از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مرسل.

محمد بن مسلم روایت کرد: «ذکر محدَّث نزد ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام شد. پس فرمودند: «همانا او صدا را می‌شنود، در حالی که شخص را نمی‌بیند.» پس به ایشان عرض کردم: «فدایتان شوم! چگونه می‌فهمد که آن کلام ملک است؟» فرمودند: «همانا آن عطا می‌شود آرامش و وقار تا می‌داند که آن کلام ملک است.»»