حدیث ۱۶۶۴
(۱۶۶۴ و ۱۶۶۵) البصائر (ج ۱، ص ۵۳) و المحاسن (ج ۱، ص ۱۵۲): حَدَّثَنا إبْراهیمُ بْنُ هاشِمٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ الْبَرْقی عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمّادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْقُطْبی قالَ سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یقولُ: «النّاسُ غَفَلوا قَوْلَ رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله فی عَلی یوْمَ غَدیرِ خُمٍّ کما غَفَلوا یوْمَ مَشْرَبَةِ أُمِّ إبْراهیمَ. أتاهُ النّاسُ یعودونَهُ، فَجاءَ عَلیٌّ علیه‌السلام لِیَدْنُوَ مِنْ رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَلَمْ یَجِدْ مَکاناً. فَلَمّا رَأی رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله أنَّهُمْ لا یُوَسِّعونَ لِعَلیٍّ علیه‌السلام، نادَی: «یا مَعْشَرَ النّاسِ! فَرِّجوا لِعَلیٍّ.» ثُمَّ أخَذَ بیدِهِ، فقعده [فَقَعَدَ] مَعَهُ عَلَی فِراشِهِ، ثُمَّ قالَ: «یا مَعْشَرَ النّاسِ! هَؤُلاءِ أهْلُ بَیْتی. تَسْتَخِفّونَ بِهِمْ وَ أنا حَیٌّ بَینَ ظَهْرانَیکمْ؟! أمّا وَ اللهِ! لَئِنْ غِبْتُ عَنْکُمْ، فَإنَّ اللهَ لا یَغیبُ عَنْکمْ. إنَّ الرَّوْحَ وَ الرّاحَةَ وَ الرِّضْوانَ وَ الْبِشْرَ وَ الْبِشارَةَ وَ الْحُبَّ وَ الْمَحَبَّةَ لِمَنِ ائْتَمَّ بِعَلی وَ وَلایَتِهِ وَ سَلَّمَ لَهُ وَ لِلْأوْصیاءِ مِنْ بَعْدِهِ حَقّاً، لَأدْخِلَنَّهُمْ فی شَفاعَتی، لِأنَّهُمْ أتْباعی وَ مَنْ تَبِعَنی فَإنَّهُ مِنّی، مَثَلٌ جَرَی فی مَنِ اتَّبَعَ إبْراهیمَ، لِأنّی مِنْ إبْراهیمَ وَ إبْراهیمُ مِنّی، دینُهُ دینی وَ سُنَّتُهُ سُنَّتی وَ فَضْلُهُ مِنْ فَضْلی وَ أنا أفْضَلُ مِنْهُ وَ فَضْلی لَهُ فَضْلٌ، تَصْدیقُ قَوْلی قَوْلُهُ تَعالَی: «ذُرّیةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللهُ سَمیعٌ عَلیمٌ» وَ کانَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله أثْبَتَ قَدَمَهُ فی مَشْرَبَةِ أُمِّ إبْراهیمَ حینَ عادَهُ النّاسُ فی مَرَضِهِ قالَ هَذا.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
محمد بن حسن الصفار این حدیث را از ابراهیم بن هاشم از احمد بن محمد البرقی از خلف بن حماد از محمد بن قطبی روایت کرده است که نفر آخر از ثقات درجه دو است و احمد البرقی از ثقات مشروطی است، که البته دراین‌جامشکلی ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
احمد البرقی نیز بخش‌هایی از این روایت را از علی بن حکم از سعد بن ابی‌خلف از جابر الجعفی از امام باقر علیه‌السلام روایت کرده است، که افراد بعد از احمد البرقی از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمودند: «مردم غفلت ورزیدند از سخن رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله درباره علی در روز غدیر خم همان‌گونه که روز، مشربه ام ابراهیم غفلت ورزیدند. مردم نزد ایشان آمده، عیادتشان می‌کردند، پس علی علیه‌السلام آمد که نزدیک رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله شود، اما مکانی نیافت.پس هنگامی که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله یدید که آن‌ها برای علی علیه‌السلام جا باز نمی‌کنند، ندا داد: «ای گروه‌های مردم! جا باز کنید برای علی.» سپس دست او را گرفتند، پس او را بر بستر خود نشاندند، سپس فرمودند: «ای گروه‌های مردم! این‌ها اهل بیت من هستند. آن‌ها را بی‌اعتنایی می‌کنید در حالی که من زنده بین شما هستم؟! اما قسم به الله! چنان‌چه از شما غائب شوم، پس به یقین الله از شما غایب نمی‌شود. به یقین آسایش و راحتی و خشنودی و خوشحالی و بشارت و دوستی و محبت برای کسی است که پیروی کند علی و ولایت او را و تسلیم شود برای او و برای جانشینان از بعد او حقیقتاً تا آن‌ها را شفاعت خودم وارد کنم، چرا که آن‌ها اتباع من هستند و هر که مرا تبعیت کند، از من است، مانند آن‌چه جریان دارد در کسی که ابراهیم را تبعیت کند، چرا که من از ابراهیم هستم و ابراهیم از من است، دین او دین من است و سنت او سنت من است و فضل او از فضل من است و من افضل از او هستم و فضل من برای او فضل است، تصدیق سخن من، سخن او تعالی است: «ذُرّیةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللهُ سَمیعٌ عَلیمٌ» و رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله در مشربه ام ابراهیم حضور داشتند، هنگامی که مردم ایشان را در بیماریشان عیادت می‌کردند این را فرمودند.»»
