سوره ابراهیم – آیه ۸ و ۹

و گفت موسی: «اگر کفر ورزید شما و هر کس در زمین است همگی، پس به یقین الله قطعاً نیاز همیشه ستوده است.» (۸) آیا نیامد شما را خبر کسانی که از قلبتان؟ قوم نوح و عاد و ثمود و کسانی از بعد آن‌ها؟ نمی‌داند آن‌ها را مگر الله، آوردند شما را رسولانتان دلایل آشکار، پس رد کردند دستانشان را در دهان‌هایشان و گفتند: «به یقین ما کفر ورزیدیم به آن‌چه فرستاده شده‌اید شما به آن و به یقین ما قطعاً در شک هستیم از آن‌چه دعوت می‌کنید ما را به سوی آن، شک دار.» (۹)

و موسی گفت: اگر شما و هر که در زمین هست همگی کافر شوید خدا بی‏نیاز و ستوده است (۸) مگر خبر کسانی که پیش از شما بوده‏اند، قوم نوح و عاد و ثمود، و کسانی که پس از آنها بوده‏اند، که جز خدا نداندشان، بشما نرسیده که پیمبرانشان با دلیل‏ها سویشان آمدند و دستهایشان را [از حیرت‏] بدهانهایشان بردند و گفتند: ما آیینی را که بابلاغ آن فرستاده‏اندتان منکریم و در باره چیزی که ما را بدان میخوانید بسختی بشک اندریم (۹)

و موسی گفت: «اگر شما و هر که در روی زمین است همگی کافر شوید، بی‏گمان، خدا بی‏نیاز ستوده [صفات‏] است.» (۸) آیا خبر کسانی که پیش از شما بودند: قوم نوح و عاد و ثمود، و آنان که بعد از ایشان بودند [و] کسی جز خدا از آنان آگاهی ندارد، به شما نرسیده است؟ فرستادگانشان دلایل آشکار برایشان آوردند، ولی آنان دستهایشان را [به نشانه اعتراض‏] بر دهانهایشان نهادند و گفتند: «ما به آنچه شما بدان مأموریت دارید کافریم، و از آنچه ما را بدان می‏خوانید سخت در شکیم.» (۹)

و موسی (به قوم خود) گفت: اگر شما و همه کسانی که در روی زمین‏اند به خدا کافر شوید یا نعمت‏هایش را کفران کنید (ضرری به او نمی‏زنید) که همانا خداوند بی‏نیاز و ستایشگر و ستوده صفات و افعال است (که فرشتگان و مؤمنان او را به زبان قال، و کمال مخلوقاتش او را به زبان حال می‏ستایند). (۸) آیا خبر کسانی که پیش از شما بودند مانند قوم نوح و عاد و ثمود و آنان که بعد از آنها بودند که (شمار و احوال) آنها را جز خدا کسی نمی‏داند، به شما نرسیده است؟! که فرستادگانشان دلایل روشن (توحید و نبوت خویش را) بر آنان آوردند، پس دست‏های رسولان را به دهانشان بازگرداندند (که ساکت باشید یا دست‏های خود را بر دهان‏های خود نهادند که خاموش شوید و یا دست‏ها را در دهان‏ها کرده از خشم فشردند) و گفتند: ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‏اید کافریم و حتما از آنچه به سوی آن می‏خوانید (توحید و بطلان شرکا) در شکیی تردیدزا و ابهام‏آوریم (دین و کتابتان را منکریم و بیینه توحیدتان را نارسا می‏دانیم). (۹)