سوره رعد – آیه ۳۰ تا ۳۶

این‌گونه فرستادیم تو را در امتی که به تحقیق گذشت از قبل آن امت‌هایی تا تلاوت کنی بر آن‌ها آن‌چه وحی کردیم به سوی تو، در حالی که آن‌ها کفر می‌ورزید به رحمان. بگو او پروردگار من است ، نیست خدایی مگر او، بر او توکل می‌کنم و به سوی او بازگشتگاه است. (۳۰) و چنان‌چه قرآنی بود که روان می‌شد به (واسطه) آن کوه‌ها یا قطعه قطعه می‌شد به (واسطه) آن زمین یا تکلم می‌کرد به (واسطه) آن مرده، (باز هم ایمان نمی‌آوردند). بلکه برای اللهش است امر همه‌اش. آیا پس مأیوس نشده‌اند کسانی که یملن آورده‌اند که چنان چه می‌خواست الله قطعاً هدایت می‌کرد مردم را همگی و همواره کسانی که کفر ورزیدند اصابت می‌کند آن‌ها را به (واسطه) آن چه ساختند، کوبنده‌ای یا وارد شود نزدیک خانه‌هایشان تا بیاید وعده الله، به یقین الله تخلف نمی‌کند وعده را. (۳۱) و قطعاً به تحقیق اسهزا کردند رسولان از قبل تو را، پس مهلت دادیم برای کسانی که کفر ورزیدند، سپس گرفتیم آن‌ها را، پس چگونه بود عقوبت (۳۲) آیا پس کسی که او ایستاده است بر هر نفسی به آن‌چه کسب کرده است (مانند کسی است که چنین نیست؟) و قرار دادند برای الله شریکانی. بگو: «نشان دهید آن‌ها را، آیا خبر می‌دهید او را به آن‌چه نمی‌داند در زمین یا به ظاهری از سخن (سخن می‌گویید)؟» بلکه زینت داد برای کسانی که کفر ورزیدند نقشه‌شان را و جلوگیری کردند از راه (درست) و کسی را که گمراه گذارد الله، پس نیست برای او از هدایتگری. (۳۳) برای آن‌ها عذابی است در زندگی نزدیک‌تر (دنیا) و قطعاً عذاب آخرت خصمانه‌تر است و نیست برای آن‌ها از الله از حفاظت‌کننده‌ای (۳۴) وصف بهشتی که وعده داده است تقواپیشگان را: «جریان دارد از زیر آن نهرها، میوه‌هایش دائمی است و (نیز) سایه‌سارش». آن فرجانی است برای کسانی که تقوا پیشه کردند و فرجام کافران آتش است. (۳۵) و کسانی که دادیم آن‌ها را کتاب، شادمان می‌شوند به آن‌چه نازل کردیم به سوی تو و از گروه‌ها کسی که انکار می‌کند بعض آن را، بگو: «این است و جز این نیست که امر شده‌ام که بندگی کنم الله را و شرک نورزم به او، به سوی او دعوت می‌کنم و به سوی او بازگشتگاه است.» (۳۶)

چنین، ترا بامتی فرستادیم که پیش از آن امتها در گذشته، تا آنچه را بتو وحی کرده‏ایم بر آنها بخوانی و آنها به رحمان کفر میورزند بگو: پروردگار من اوست که خدایی جز او نیست، بر او توکل میکنم و توبه بدو باید برد (۳۰) اگر قرآنی [توانست‏] بود که کوهها را بدان حرکت دهند یا زمین را بدان بشکافند یا مردگان را بدان سخنگو کنند [سودشان نمیداد] که فرمان یکسره از آن خداست. مگر کسانی که ایمان آورده‏اند [از ایمان اینان‏] مأیوس نشده‏اند [و ندانند] که خدا اگر میخواست همه مردم را هدایت میکرد. کسانی که کافرند پیوسته بسزای کردارشان، حادثه‏ای هولناک بآنها میرسد یا بنزدیک دیارشان رخ میدهد تا خدا وعده خویش را بیارد که خدا از وعده تخلف نمیکند (۳۱) پیش از تو [نیز] پیمبرانی استهزا شدند و کسانی را که کافر بودند مهلتی دادم آنگاه مؤاخذه‏شان کردم، و عقوبت من چه سخت بود (۳۲) مگر آنکه مراقب اعمال همه کس است [با غیر او همانند تواند بود] برای خدا شریکان نهاده‏اند، بگو: نام آنها را بگویید مگر خواهید خدا را از شریکان زمینی که نمیشناسدشان یا از سخنی ظاهر (فریب) خبر دهید! [نه‏] بلکه، برای کسانی که کافرند نیرنگشان آرایش گرفت و از راه [هدایت‏] بگشتند و هر که را خدا گمراه کند راهنمایی ندارد (۳۳) در زندگی این دنیا عذابی دارند و عذاب آخرت سختتر است و از (عذاب) خدا نگهداری ندارند (۳۴) وصف بهشتی که پرهیزگاران را وعده داده‏اند (اینست که) در آن جویها روانست، میوه و سایه آن دایم است، اینست سر انجام کسانی که پرهیزگاری کرده‏اند و سر انجام کافران جهنم است (۳۵) کسانی که کتاب [آسمانی‏] شان داده‏ایم از آنچه بتو نازل شده شاد- مانند و از دسته‏ها [ی مخالف‏] کسانند که بعض آنرا انکار کنند بگو: من دستور یافته‏ام که خدای یکتا را بپرستم و بدو شرک نیارم، بسوی او می- خوانم و بازگشت سوی اوست (۳۶)

بدین گونه تو را در میان امتی که پیش از آن، امتهایی روزگار به سر بردند، فرستادیم تا آنچه را به تو وحی کردیم بر آنان بخوانی، در حالی که آنان به [خدای‏] رحمان کفر می‏ورزند. بگو: «اوست پروردگار من. معبودی بجز او نیست. بر او توکل کرده‏ام و بازگشت من به سوی اوست.» (۳۰) و اگر قرآنی بود که کوه‏ها بدان روان می‏شد، یا زمین بدان قطعه قطعه می‏گردید، یا مردگان بدان به سخن درمی‏آمدند [باز هم در آنان اثر نمی‏کرد.] نه چنین است، بلکه همه امور بستگی به خدا دارد. آیا کسانی که ایمان آورده‏اند، ندانسته‏اند که اگر خدا می‏خواست قطعا تمام مردم را به راه می‏آورد؟ و کسانی که کافر شده‏اند پیوسته به [سزای‏] آنچه کرده‏اند مصیبت کوبنده‏ای به آنان می‏رسد یا نزدیک خانه‏هایشان فرود می‏آید، تا وعده خدا فرا رسد. آری، خدا وعده [خود را] خلاف نمی‏کند. (۳۱) و بی‏گمان، فرستادگان پیش از تو [نیز] مسخره شدند. پس به کسانی که کافر شده بودند مهلت دادم، آن گاه آنان را [به کیفر] گرفتم. پس چگونه بود کیفر من؟ (۳۲) آیا کسی که بر هر شخصی بدانچه کرده است مراقب است [مانند کسی است که از همه جا بی‏خبر است‏]؟ و برای خدا شریکانی قرار دادند. بگو: «نامشان را ببرید» آیا او را به آنچه در زمین است و او نمی‏داند خبر می‏دهید، یا سخنی سطحی [و میان‏تهی‏] می‏گویید؟ [چنین نیست‏] بلکه برای کسانی که کافر شده‏اند نیرنگشان آراسته شده و از راه [حق‏] بازداشته شده‏اند و هر که را خدا بی‏راه گذارد رهبری نخواهد داشت. (۳۳) برای آنان در زندگی دنیا عذابی است، و قطعا عذاب آخرت دشوارتر است، و برای ایشان در برابر خدا هیچ نگهدارنده‏ای نیست. (۳۴)
وصف بهشتی که به پرهیزگاران وعده داده شده [این است که‏] از زیر [درختان‏] آن نهرها روان است. میوه و سایه‏اش پایدار است. این است فرجام کسانی که پرهیزگاری کرده‏اند و فرجام کافران آتش [دوزخ‏] است. (۳۵) و کسانی که به آنان کتاب [آسمانی‏] داده‏ایم، از آنچه به سوی تو نازل شده شاد می‏شوند. و برخی از دسته‏ها کسانی هستند که بخشی از آن را انکار می‏کنند. بگو: «جز این نیست که من مأمورم خدا را بپرستم و به او شرک نورزم. به سوی او می‏خوانم و بازگشتم به سوی اوست.» (۳۶)

همان‏گونه (که به سوی پیشینیان طبق سنیت جاریه خود پیامبرانی فرستادیم) تو را در میان امتی که پیش از آنها امت‏هایی گذشته‏اند، فرستادیم تا آنچه را که به تو وحی کرده‏ایم بر آنان بخوانی، در حالی که آنها به خدای رحمان کفر می‏ورزند (وحدتش را و شمول رحمتش را نمی‏پذیرند). بگو: او پروردگار من است، جز او معبودی نیست، بر او توکل کردم و بازگشتم به سوی اوست. (۳۰) و اگر قرآنی بود که کوه‏ها بدان سیر داده می‏شد یا زمین بدان شکافته و قطعه قطعه می‏گردید یا با مردگان بدان سخن گفته می‏شد (باز هم تأثیری در ایمان آنها نداشت، زیرا ایمان و هدایت) بلکه کارها و فرمان‏ها یکسره از آن خداست، پس آیا کسانی که ایمان آورده‏اند (هنوز از ایمان اینان) ناامید نشده و ندانسته‏اند که اگر خداوند می‏خواست همه مردم را (بالاجبار) هدایت می‏کرد؟! (ولی سنیت خدا اجبار بر ایمان نیست) و کسانی که کفر ورزیده‏اند پیوسته مصیبتی کوبنده به سزای آنچه کرده‏اند به آنها می‏رسد یا به نزدیکی خانه‏هایشان فرود می‏آید تا وعده (نهایی) خداوند برسد، که همانا خداوند خلف وعده نمی‏کند. (۳۱) و حقیا فرستادگانی که پیش از تو بودند نیز مسخره شدند، پس به کسانی که کفر ورزیدند (و استهزا نمودند مدتی) مهلت دادم، سپس آنها را (به عذاب‏هایی مانند غرق و زلزله و صیحه و باران سنگ) مؤاخذه کردم، پس (بنگر که) کیفر من چگونه بود؟! (۳۲) پس آیا کسی که بر هر نفسی مسلیط و مراقب عمل وی است (مانند بتان جماد است؟ و با این حال) آنان برای خدا شریکانی قرار داده‏اند، بگو: آنها را (با اوصافشان) نام ببرید (بگویید آنان زنده، آفریننده، شنونده و بیننده‏اند)! آیا واقعا خدا را از چیزی در روی زمین که آنها را (به صلاحیت) نمی‏شناسد خبر می‏دهید؟ یا فقط سخنی ظاهری و میان تهی می‏گویید؟ (نه قطعا خدا شریک ندارد) بلکه برای کسانی که کفر ورزیده‏اند مکر و نیرنگشان آراسته گشته و از راه (حق) بازداشته و محروم شده‏اند و کسی را که خدا در گمراهی رها سازد هرگز او را راهنمایی نخواهد بود. (۳۳) آنها را در زندگی دنیا عذابی (چند) است (مانند شکست در جنگ، و مرض و قحطی) و البته عذاب آخرت دشوار است و برای آنها هیچ نگهدارنده‏ای از (عذاب) خدا نیست. (۳۴) وصف بهشتی که به پرهیزگاران وعده داده شده این است که از زیر (ساختمان‏ها و درختان) آن همواره نهرها در جریان است میوه و خوراکی و روزی فراوان آن دائمی و سایه‏اش همیشگی است. این سرانجام کسانی است که تقوا ورزیده‏اند، و سرانجام کافران هم آتش است. (۳۵) و کسانی که به آنها کتاب (آسمانی) داده‏ایم (یهود و نصارایی که اسلام را تأیید می‏کردند) از آنچه به سوی تو فرو فرستاده شده شادمانند، و از گروه‏ها (ی اهل کتاب) برخی هستند که بعضی از آن را انکار می‏کنند (جاهایی را که با تثلیث و تجسیم و تحریف مخالفت دارد). بگو: جز این نیست که من مأمورم خدا را پرستش کنم و برای او شریکی (در الوهیت و ربوبیت و خلقت و عبادت) قرار ندهم؛ به سوی او فرا می‌خوانم، و بازگشت من به سوی اوست. (۳۶)