سوره هود – آیه ۶۲

گفتند: «ای صالح! به تحقیق بودی در ما محل امید قبل این. آیا نهی می‌کنی ما را که بندگی کنیم آن‌چه را بندگی کردند بزرگانمان (پدرانمان / نیاکانمان) و به یقین ما قطعاً در شکی هستیم از آن چه می‌خوانید ما را به سوی او، شک‌دار». (۶۲)

گفتند: ای صالح! پیش از این مایه امید ما بودی چگونه ما را از پرستش خدایانی که پدرانمان میپرستیده‏اند، منع میکنی! ما از این آیین که بدان دعوتمان میکنی به شکی سخت اندریم (۶۲)

گفتند: «ای صالح، به راستی تو پیش از این، میان ما مایه امید بودی. آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‏پرستیدند باز می‏داری؟ و بی‏گمان، ما از آنچه تو ما را بدان می‏خوانی سخت دچار شکیم.» (۶۲)

گفتند: ای صالح، تو پیش از این در میان ما مایه امید بودی (که دین ما را بپذیری یا سرپرست ما باشی)! آیا ما را از پرستش آنچه پدران ما می‏پرستیدند باز می‏داری؟! و حقیا که ما از آنچه ما را بدان می‏خوانی (خدای بدون شریک) در شکیی تردیدزا و ابهام آوریم. (۶۲)