سوره هود – آیه ۳۱

و نمی‌گویم برای شما: «نزد من است خزینه‌های الله» و نمی‌دانم غیب را و نمی‌گویم: «به یقین من ملکی هستم» و نمی‌گویم برای کسانی که حقیر می‌شمرد چشمان شما: «هرگز نمی‌دهد آن‌ها را الله خیری»، الله عالم‌ترین است به آن‌چه در نفس‌های شما است، به یقین من در آن هنگام قطعاً از ظالمان هستم. (۳۱)

بشما نمیگویم که خزینه‏های خدا بنزد من است و نه غیب میدانم و نه میگویم که فرشته‏ام، و در باره کسانی که در چشم شما خوار مینمایند «و خدا بهتر داند که در ضمایرشان چیست» نمیگویم که هرگز خدا خیری نخواهدشان داد و گر نه از ستمگران خواهم بود (۳۱)

«و به شما نمی‏گویم که گنجینه‏های خدا پیش من است، و غیب نمی‏دانم، و نمی‏گویم که من فرشته‏ام، و در باره کسانی که دیدگان شما به خواری در آنان می‏نگرد، نمی‏گویم خدا هرگز خیرشان نمی‏دهد. خدا به آنچه در دل آنان است آگاهتر است. [اگر جز این بگویم‏] من در آن صورت از ستمکاران خواهم بود.» (۳۱)

و من به شما نمی‏گویم که گنجینه‏های (رحمت) خداوند (مانند تولید اموال، قضای حاجت‏ها، شفای بیماران) در اختیار من است و غیب هم نمی‏دانم و نمی‏گویم که من فرشته‏ام و درباره آنان که چشمان شما آنها را خوار و حقیر می‏نگرد نمی‏گویم که هرگز خداوند به آنها خیری نخواهد داد خدا به آنچه در باطن آنهاست داناتر است اگر چنین گفتم حتما از ستمکاران خواهم بود. (به آیه ۵۰ انعام رجوع شود). (۳۱)