حدیث 5826
(5826 و 8952) الأمالی للصدوق (ص 511) و التوحید (ص 133) و معانی الأخبار (ص 402): حَدَّثَنا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرورٍ رضی‌الله‌عنه قالَ حَدَّثَنا الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عامِرٍ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِاللهِ بْنِ عامِرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ مُقاتِلِ بْنِ سُلَیْمانَ قالَ قالَ أبوعَبْدِاللهِ علیه‌السلام: «لَمّا صَعِدَ موسَی علیه‌السلام إلَی الطّورِ، فَناجَی رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ، قالَ: «یا رَبِّ! أرِنی خَزائِنَکَ». قالَ: «یا موسَی! إنَّما خَزائِنی، إذا أرَدْتُ شَیْئاً أنْ أقولَ لَهُ: «کُنْ!» فَیَکونُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از ابن قولویه از حسین بن محمد بن عامر از عمویش، عبدالله بن عامر از حسن بن محبوب از مقاتل به سلیمان روایت کرده است که مقاتل بن سلیمان از ثقات درجه دو است و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «هنگامی که موسی علیه‌السلام به سوی طور بالا رفت، پس با پروردگارش عز و جل نجوا کرده، گفت: «پروردگارا! گنجینه‌های خود را به من نشان بده». (الله تعالی) فرمود: «ای موسی! این است و جز این نیست که گنجینه‌های من (این است که) آن‌گاه که چیزی را اراده کنم، به او می‌گویم: «کُنْ فَیَکونُ».»»