سوره حشر – آیه 11 تا 17
أ لَمْ تَرَ إلَی الَّذینَ نافَقوا یَقولونَ لِإخْوانِهِمُ الَّذینَ کَفَروا مِنْ أهْلِ الْکِتابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَکُمْ وَ لا نُطیعُ فیکُمْ أحَداً أبَداً وَ إنْ قوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّکُمْ وَ اللّهُ یَشْهَدُ إنَّهُمْ لَکاذِبونَ (11) لَئِنْ أُخْرِجوا لا یَخْرُجونَ مَعَهُمْ وَ لَئِنْ قوتِلوا لا یَنْصُرونَهُمْ وَ لَئِنْ نَصَروهُمْ لَیُوَلُّنَّ الْأدْبارَ ثُمَّ لا یُنْصَرونَ (12) لَأنْتُمْ أشَدُّ رَهْبَةً فی صُدورِهِمْ مِنَ اللّهِ ذلِکَ بِأنَّهُمْ قَوْمٌ لا یَفْقَهونَ (13) لا یُقاتِلونَکُمْ جَمیعاً إلاَّ فی قُریً مُحَصَّنَةٍ أوْ مِنْ وَراءِ جُدُرٍ بَأْسُهُمْ بَیْنَهُمْ شَدیدٌ تَحْسَبُهُمْ جَمیعاً وَ قُلوبُهُمْ شَتَّی ذلِکَ بِأنَّهُمْ قَوْمٌ لا یَعْقِلونَ (14) کَمَثَلِ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ قَریباً ذاقوا وَبالَ أمْرِهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ ألیمٌ (15) کَمَثَلِ الشَّیْطانِ إذْ قالَ لِلْإنْسانِ اکْفُرْ فَلَمّا کَفَرَ قالَ إنّی بَریءٌ مِنْکَ إنّی أخافُ اللّهَ رَبَّ الْعالَمینَ (16) فَکانَ عاقِبَتَهُما أنَّهُما فی النّارِ خالِدَیْنِ فیها وَ ذلِکَ جَزاءُ الظّالِمینَ (17)
آیا نظر نکردی به سوی کسانی که نفاق ورزیدند؟ میگویند به برادرانشان، کسانی که کفر ورزیدند از اهل کتاب: «چنانچه اخراج کنند شما را، قطعا خروج میکنیم همراه شما و اطاعت نمیکنیم درباره شما هرگز و اگر کارزار کنند شما را، قطعاً یاری میکنیم شما را» و الله گواهی میدهد به یقین آنها قطعاً دروغگویان هستند. (11) چنانچه اخراج شوند، خروج نمیکنند همراه آنها و چنانچه کارزار شوند، یاری نمیکنند آنها را و چنانچه یاریشان کنند قطعاً روی بر میگردانند، در نتیجه یاری نمیشوند. (12) قطعاً شما شدیدتر است ترس(تان) در سینههای آنها از الله. آن به ایت جهت است که آنها قومی هستند که تفقه نمیکنند. (13) کارزار نمیکنند شما را همگی مگر در قریههای حفاظتشده یا از ورای دیوار. ناخرسندی بینشان شدی است. به حساب میآوریشان گردهم، در حالی که قلبهایشان پراکنده است. آن بدین جهت است که آنها قومی هستند که تعقل نمیکنند. (14) مانند مثل کسانی که از قبلشان نزدیک بودند. چشیدند سزای کارشان را و برای آنها است عذابی بسیار دردناک. (15) مانند مثل شیطان هنگامی که گفت برای انسان: «کفر پیشه کن.» پس هنگامی که کفر ورزید، گفت: «به یقین من مبرا هستم از تو. به یقین من پروا میکنم الله، پروردگار جهانها را. (16) پس باشد عاقبت آن دو اینکه آن دو در آتش، جاودانگانند در آن. (17)
مگر کسانی را که نفاق ورزیدهاند نه بینی که ببرادرانشان از اهل کتاب که بانکار گراییدهاند میگویند اگر بیرونتان کنند ما نیز با شما بیرون میشویم و هرگز در [کار] شما اطاعت هیچکس نمیکنیم و اگر با شما پیکار کنند نصرتتان میدهیم و خدا گواهی میدهد که آنها دروغگویانند (11) اگر بیرونشان کنند با آنها بیرون نمی- شوند و اگر بجنگشان روند، نصرتشان نمیدهند و اگر نصرتشان دهند هزیمت میشوند و آنگاه یاری نمیشوند (12) شما در دلهایشان از خدا پر مهابت ترید، این بدانست که آنها گروهیند که نمیفهمند (13) همگیشان با شما پیکار نمیکنند مگر در دهکدههای مستحکم یا از پس دیوارها. پیکارشان میان خودشان سخت است، فراهمشان پنداری اما دلهایشان پراکنده است. این بدانست که آنها گروهیند که تعقل نمی کنند (14) همانند کسانی که پیش از آنها بهمین نزدیکی وبال کارشان را چشیدند و عذابی الم انگیز دارند (15) همانند شیطان، آندم که انسان را گوید کافر شو و چون کافر شود گوید من از تو بیزارم که من از خدا، پروردگار جهانیان، بیم دارم (16) و سر انجامشان این شد که هر دو در جهنمند که جاودانه در آنند و اینست سزای ستمگران (17)
مگر کسانی را که به نفاق برخاستند ندیدی که به برادران اهل کتاب خود- که از در کفر درآمده بودند- میگفتند: «اگر اخراج شدید، حتما با شما بیرون خواهیم آمد، و بر علیه شما هرگز از کسی فرمان نخواهیم برد و اگر با شما جنگیدند، حتما شما را یاری خواهیم کرد.» و خدا گواهی میدهد که قطعا آنان دروغگویانند. (11) اگر [یهود] اخراج شوند، آنها با ایشان بیرون نخواهند رفت، و اگر علیه آنان جنگی درگیرد [منافقان،] آنها را یاری نخواهند کرد، و اگر یاریشان کنند حتما [در جنگ] پشت خواهند کرد و [دیگر] یاری نیابند. (12) شما قطعا در دلهای آنان بیش از خدا مایه هراسید، چرا که آنان مردمانیاند که نمیفهمند. (13) [آنان، به صورت] دسته جمعی، جز در قریههایی که دارای استحکاماتند، یا از پشت دیوارها، با شما نخواهند جنگید. جنگشان میان خودشان سخت است. آنان را متحد میپنداری و [لی] دلهایشان پراکنده است، زیرا آنان مردمانیاند که نمیاندیشند. (14) درست مانند همان کسانی که اخیرا [در واقعه بدر] سزای کار [بد] خود را چشیدند و آنان را عذاب دردناکی خواهد بود. (15) چون حکایت شیطان که به انسان گفت: «کافر شو.» و چون [وی] کافر شد، گفت: «من از تو بیزارم، زیرا من از خدا، پروردگار جهانیان، میترسم.» (16) و فرجام هردوشان آن است که هر دو در آتش، جاوید میمانند و سزای ستمگران این است. (17)
آیا به کسانی که نفاق ورزیدند ننگریستی که به برادران (نسبی یا دینی) خود از اهل کتاب که کافرند میگویند. اگر شما (از وطنتان) بیرون رانده شدید ما نیز حتما با شما بیرون میرویم و درباره شما هیچ گاه از کسی اطاعت نمیکنیم، و اگر مورد هجوم و قتال قرار گرفتید حتما شما را یاری خواهیم کرد و خداوند گواهی میدهد که آنها دروغگویند. (11) مسلیما اگر آنها (کفار) اخراج شوند اینان (منافقان) با آنها خارج نمیشوند، و اگر با آنها جنگی درگرفت آنان را یاری نخواهند کرد و اگر (فرضا) یاری کنند پشت به آنها بگریزند، سپس (هیچ یک از آن دو گروه) یاری نمیشوند. (12) البته شما در دلهای آنان از خداوند بیمآورترید، این بدان سبب است که آنها گروهی هستند که فهم (و معرفت الهی) ندارند. (13) آنها همه (از یهود و منافقان) با شما جز در شهرها و روستاهای دارای حصار یا از پشت دیوارها (ی قلعه یا خانه) نمیجنگند، زور و قوتشان در میان خودشان شدید است (ولی در برابر شما مؤمنان ضعیفاند) آنها را متحد پنداری در حالی که دلهایشان پراکنده است، این برای آن است که آنها گروهی هستند که نمیاندیشند. (14) (مثل یهود بنی نضیر) مثل کسانی است که اندکی پیش از آنها بودند (مانند اهل بدر و غیر آنها) که عاقبت وخیم کار خود را چشیدند، و برای آنها (در آخرت) عذابی دردناک است. (15) (و مثل منافقان) مثل شیطان است که به انسان گفت: کافر شو و چون کافر شد، گفت: همانا من از تو بیزارم همانا من از خدایی که پروردگار جهانیان است میترسم (16) پس سرانجام کار هر دو (شیطان و کافر) آن شد که هر دو در آتشاند، جاودانه در آن میمانند، و این است کیفر ستمکاران. (17)