سوره حشر – آیه 8 و 9
لِلْفُقَراءِ الْمُهاجِرینَ الَّذینَ أُخْرِجوا مِنْ دیارِهِمْ وَ أمْوالِهِمْ یَبْتَغونَ فَضْلاً مِنَ اللّهِ وَ رِضْواناً وَ یَنْصُرونَ اللّهَ وَ رَسولَهُ أولئِکَ هُمُ الصّادِقونَ (8) وَ الَّذینَ تَبَوَّؤُا الدّارَ وَ الْإیمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ یُحِبّونَ مَنْ هاجَرَ إلَیْهِمْ وَ لا یَجِدونَ فی صُدورِهِمْ حاجَةً مِمّا أوتوا وَ یُؤْثِرونَ عَلی أنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ یوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحونَ (9)
برای فقیران از مهاجرین، آنها که اخراج شدند از سرزمینشان و امواشان، میجویند فضلی از (جانب) الله و رضایی و یاری میکنند الله و رسولش را، آنها، همانها راستگویان هستند. (8) و کسانی که قرین شدند خانه و امنیت را از قبل آنها، دوست میدارند کسی را که هجرت کند به سوی آنها و نمییابند در سینههایشان نیازی از آنچه داده شدهاند و برتری میدهند بر خودشان، اگر چه باشند به آنها محتاجتر و کسی که حفظ کند بخل شدید نفسش را، پس آنها، همانها رستگاران هستند. (9)
و از آن مهاجران نیازمند که از دیارشان و اموالشان رانده شدهاند و کرم و رضای خدا میجویند و خدا و رسول او را نصرت میدهند، آنها [خودشان] راستگویانند (8)و کسانی که پیش از مهاجران به سرای [هجرت] و ایمان الفت داشتهاند آنکسان را که سویشان مهاجرت میکنند دوست میدارند و در دلهای خویش از آنچه داده شدستشان دغدغهای نمییابند [و آنها را] بر خودشان مرجح میدارند و گرچه نیازمند باشند و هر که از بخل ضمیر خویش محفوظ ماند، آنها، خودشان، رستگارانند (9)
[این غنایم، نخست] اختصاص به بینوایان مهاجری دارد که از دیارشان و اموالشان رانده شدند: خواستار فضل خدا و خشنودی [او] میباشند و خدا و پیامبرش را یاری میکنند. اینان همان مردم درست کردارند. (8)
و [نیز] کسانی که قبل از [مهاجران] در [مدینه] جای گرفته و ایمان آوردهاند هر کس را که به سوی آنان کوچ کرده دوست دارند و نسبت به آنچه به ایشان داده شده است در دلهایشان حسدی نمییابند و هر چند در خودشان احتیاجی [مبرم] باشد، آنها را بر خودشان مقدم میدارند. و هر کس از خست نفس خود مصون ماند، ایشانند که رستگارانند. (9)
(بخشی از فیء) برای فقیران مهاجری است که از خانهها و اموالشان بیرون رانده شدهاند در حالی که فضل و خشنودی خدا را میطلبند و خدا و فرستاده او را یاری میکنند، آنها همان صادقانند. (8) و برای کسانی (از انصار) است که پیش از آنان خانه هجرت و ایمان (محیط مدینه) را برای خود مأوی گزیدهاند و کسانی را که به سوی آنها هجرت کردهاند دوست میدارند. و در سینههای خود چشمداشتی نسبت به آنچه به آنها (مهاجران) داده شده نمییابند، و (آنها را در اموال خود) بر خود مقدم میدارند هر چند خودشان را فقر و نیاز باشد و کسانی که از بخل نفس خود مصون مانند آنها هستند که رستگارند. (9)