سوره نحل – آیه ۴۰ و ۴۱
إنَّما قَوْلُنا لِشَیْءٍ إذا أرَدْناهُ أنْ نَقولَ لَهُ کُنْ فَیَکونُ (۴۰) وَ الَّذینَ هاجَروا فی اللّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِموا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ لَأجْرُ الْآخِرَةِ أکْبَرُ لَوْ کانوا یَعْلَمونَ (۴۱)
این است و جز این نیست که سخن ما درباره چیزی هنگامی که اراده کنیم آن را این‌که می‌گوییم به آن: «بشو»، پس می‌شود. (۴۰) و کسانی که هجرت کردند در الله از بعد آن‌که مورد ظلم واقع شدند، قطعا قرین می‌کنیم آن‌ها را در دنیا حسنه‌ای و قطعاً پاداش آخرت بزرگ‌ترین است، چنان‌چه می‌دانستند. (۴۱)
سخن ما به چیزی، وقتی اراده [وجود] آن کنیم، تنها اینست که بدان گوییم: باش! و وجود یابد (۴۰) کسانی که از پس ستم دیدن در [راه] خدا مهاجرت کردهاند، در دنیا مکان نیکوشان دهیم و پاداش. آخرت بهتر است، اگر بدانستند (۴۱)
؟؟؟
؟؟؟
