سوره یوسف – آیه 53
وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إنَّ النَّفْسَ لَأمّارَةٌ بِالسّوءِ إلاَّ ما رَحِمَ رَبّی إنَّ رَبّی غَفورٌ رَحیمٌ (53)
و تبرئه نمیکنم خودم را، به یقین نفس قطعاً امر کننده است به بدی، مگر آنچه رحم کرد پروردگارم، به یقین پروردگارم بسیار پوششدهنده (اعمال)، (مؤمنان را به صورت خاص) همیشه بخشاینده است.» (53)
من خویش را مبرا نمیکنم که ضمیر انسانی پیوسته بگناه فرمان میدهد. مگر آنرا که پروردگارم رحم کند که پروردگار من آمرزگار است و رحیم (53)
و من نفس خود را تبرئه نمیکنم، چرا که نفس قطعا به بدی امر میکند، مگر کسی را که خدا رحم کند، زیرا پروردگار من آمرزنده مهربان است.» (53)
و (یوسف یا زن عزیز گفت) من نفس خود را (بدون توجه و مراقبتهای الهی) تبرئه نمیکنم، زیرا که نفس (انسانی) پیوسته فرماندهنده به زشتی است مگر آنکه پروردگارم رحم کند که همانا پروردگار من بسیار آمرزنده و مهربان است. (53)