ما کانَ لِأهْلِ الْمَدینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأعْرابِ أنْ یَتَخَلَّفوا عَنْ رَسولِ اللّهِ وَ لا یَرْغَبوا بِأنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ذلِکَ بِأنَّهُمْ لا یُصیبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فی سَبیلِ اللّهِ وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغیظُ الْکُفّارَ وَ لا یَنالونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً إلاَّ کُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ إنَّ اللّهَ لا یُضیعُ أجْرَ الْمُحْسِنینَ (۱۲۰)
نباشد برای اهل مدینه و کسانی که اطراف آنها هستند از اعراب که تخلف کنند از رسول الله و روی برگردانند به جان‌هایشان از جان او، آن به این جهت است که آنها اصابت نمی‌کندشان تشنگی و نه رنجی و نه گرسنگی در راه الله و قدم نمی‌گذارند قدمی که به خشم آورد کافران را و نمی‌رسند از دشمن رسیدنی (غنیمتی) مگر نوشته شود برای آنها به آن عملی صالح، به یقین الله ضایع نمیکند اجر نیکوکاران را. (۱۲۰)
مردم مدینه و بادیه نشینان اطرافشان نمیباید از پیمبر خدا تخلف کنند و نه جانهای خویش را از جان وی عزیزتر دارند، چنین است، زیرا در راه خدا تشنگی و رنجی و گرسنگیای بآنها نمیرسد و در جاییکه کافران را بخشم آرد، قدم نمینهند و بدشمنی دستبردی نمیزنند، مگر بعوض آن برایشان عملی شایسته نویسند که خدا پاداش نیکو کاران را تباه نمیکند (۱۲۰)
مردم مدینه و بادیهنشینان پیرامونشان را نرسد که از [فرمان] پیامبر خدا سر باز زنند و جان خود را عزیزتر از جان او بدانند، چرا که هیچ تشنگی و رنج و گرسنگیی در راه خدا به آنان نمیرسد و در هیچ مکانی که کافران را به خشم میآورد قدم نمی‌گذارند و از دشمنی غنیمتی به دست نمیآورند مگر اینکه به سبب آن، عمل صالحی برای آنان [در کارنامهشان] نوشته میشود، زیرا خدا پاداش نیکوکاران را ضایع نمیکند. (۱۲۰)
اهل مدینه و اطرافیانشان از عربهای بادیهنشین را نسزد و شرعا جایز و عقلا روا نباشد که از رسول خدا (در مقام جهاد) تخلف نمایند و یا از او (در سفر و خطرات جنگ) به وسیله پرداختن به خویش روی برتابند این به خاطر آن است که هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی در راه خدا به آنها نمیرسد و به هیچ مکانی که کافران را به خشم آورد قدم نمینهند و هیچ بهرهای از دشمن (از کشتن و اسیر کردن آنها) نمییابند مگر آنکه به پاداش آن برای آنها عملی صالح نوشته میشود همانا خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمیسازد. (۱۲۰)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج
