سوره توبه – آیه 120

نباشد برای اهل مدینه و کسانی که اطراف آن‌ها هستند از اعراب که تخلف کنند از رسول الله و روی برگردانند به جان‌هایشان از جان او، آن به این جهت است که آن‌ها اصابت نمی‌کندشان تشنگی و نه رنجی و نه گرسنگی در راه الله و قدم نمی‌گذارند قدمی که به خشم آورد کافران را و نمی‌رسند از دشمن رسیدنی (غنیمتی) مگر نوشته شود برای آن‌ها به آن عملی صالح، به یقین الله ضایع نمی‌کند اجر نیکوکاران را. (120)

مردم مدینه و بادیه نشینان اطرافشان نمیباید از پیمبر خدا تخلف کنند و نه جانهای خویش را از جان وی عزیزتر دارند، چنین است، زیرا در راه خدا تشنگی و رنجی و گرسنگی‏ای بآنها نمیرسد و در جاییکه کافران را بخشم آرد، قدم نمینهند و بدشمنی دستبردی نمیزنند، مگر بعوض آن برای‏شان عملی شایسته نویسند که خدا پاداش نیکو کاران را تباه نمیکند (120)

مردم مدینه و بادیه‏نشینان پیرامونشان را نرسد که از [فرمان‏] پیامبر خدا سر باز زنند و جان خود را عزیزتر از جان او بدانند، چرا که هیچ تشنگی و رنج و گرسنگیی در راه خدا به آنان نمی‏رسد و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می‏آورد قدم نمی‏گذارند و از دشمنی غنیمتی به دست نمی‏آورند مگر اینکه به سبب آن، عمل صالحی برای آنان [در کارنامه‏شان‏] نوشته می‏شود، زیرا خدا پاداش نیکوکاران را ضایع نمی‏کند. (120)

اهل مدینه و اطرافیانشان از عرب‏های بادیه‏نشین را نسزد و شرعا جایز و عقلا روا نباشد که از رسول خدا (در مقام جهاد) تخلف نمایند و یا از او (در سفر و خطرات جنگ) به وسیله پرداختن به خویش روی برتابند این به خاطر آن است که هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی در راه خدا به آنها نمی‏رسد و به هیچ مکانی که کافران را به خشم آورد قدم نمی‏نهند و هیچ بهره‏ای از دشمن (از کشتن و اسیر کردن آنها) نمی‏یابند مگر آنکه به پاداش آن برای آنها عملی صالح نوشته می‏شود همانا خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی‏سازد. (120)