سوره بقره – آیه 236
لا جُناحَ عَلَیْکُمْ إنْ طَلَّقْتُمُ النِّساءَ ما لَمْ تَمَسّوهُنَّ أوْ تَفْرِضوا لَهُنَّ فَریضَةً وَ مَتِّعوهُنَّ عَلَی الْموسِعِ قَدَرُهُ وَ عَلَی الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتاعاً بِالْمَعْروفِ حَقّاً عَلَی الْمُحْسِنینَ (236)
نیست گناهی بر شما که طلاق دهید زنان را که دست نیازیده‌اید (آمیزش نکرده‌اید) آنها را یا واجب کنید بر آنها واجبی (مثل مهریه)، و برخوردار کنید آنها را بر وسعت قدرتش و بر تنگدست قدر خودش، بهره‌ای به شایستگی، (این) حقی است بر (عهده) نیکوکاران. (236)
اگر زنان را طلاق دادید، مادام که بآنها دست نزدهاید یا مهری برایشان مقرر نداشتهاید، گناهی بر شما نیست. اما از بهره‌ای شایسته، که در خور نیکوکاران است بهرهورشان کنید، توانگر بقدر خویش و تنگدست بقدر خویش. (236)
اگر زنان را، مادامی که با آنان نزدیکی نکرده یا برایشان مهری معین نکرده‌اید، طلاق گویید، بر شما گناهی نیست، و آنان را به طور پسندیده، به نوعی بهرهمند کنید- توانگر به اندازه [توان] خود، و تنگدست به اندازه [وسع] خود. [این کاری است] شایسته نیکوکاران. (236)
اگر زنان را در صورتی که با آنها نزدیکی نکرده‌اید و برای آنها مهری تعیین ننمودهاید طلاق دادید بر شما گناهی نیست (نه از جهت طلاق قبل از آمیزش و نه طلاق بدون تعیین مهر) و باید آنها را بهره‌ای از مال خود دهید و به طرزی پسندیده از مال خود برخوردار کنید، توانگر به مقدار خویش و تنگدست به مقدار خویش، که این حق بر نیکوکاران ثابت و الزامی است. (236)