سوره بقره – آیه 181 و 182

پس کسی که دگرگون کند آن (وصیت) را بعد آن‌که شنیدش، پس یقیناً گناه آن بر کسانی است که دگرگون می‌کنند آن را. به یقین الله بسیار شنوای همیشه عالم است. (181) پس کسی که پروا دارد از وصیت‌کننده انحراف یا گناهی را، پس اصلاح نماید بین آن‌ها. در این صورت نیست گناهی بر او. به یقین الله بسیار پوشش‌دهنده (مؤمنان را به صورت خاص) همیشه بخشاینده است. (182)

و هر که وصیت را پس از آنکه شنیده باشد تغییر دهد گناه آن، فقط، بگردن کسانی است که آنرا تغییر دهند و خدا شنوا و داناست (181) و هر که از وصیتگزار خطایی بداند یا ناروانی و صلحشان دهد، گناهی ندارد که خدا بخشنده است و رحیم (182)

پس هر کس آن [وصیت‏] را بعد از شنیدنش تغییر دهد، گناهش تنها بر [گردن‏] کسانی است که آن را تغییر می‏دهند. آری، خدا شنوای داناست. (181) ولی کسی که از انحراف [و تمایل بیجای‏] وصیت کننده‏ای [نسبت به ورثه‏اش‏] یا از گناه او [در وصیت به کار خلاف‏] بیم داشته باشد و میانشان را سازش دهد، بر او گناهی نیست، که خدا آمرزنده مهربان است. (182)

پس هر کس آن (وصیت) را پس از شنیدنش تبدیل کند (ترک نماید یا تغییر دهد) جز این نیست که گناهش بر کسانی است که آن را تغییر می‏دهند. به یقین خداوند شنوا و داناست. (181) پس هر که از انحراف یا از گناه وصیت کننده بترسد (بفهمد که اشتباها یا عمدا حقوق ورثه را تضییع کرده) پس میان آنها (ورثه و اهل وصیت به تغییر دادن آن) اصلاح نماید بر او گناهی (در این تبدیل) نیست، همانا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است. (182)